Een serie portretten van HU-studenten die hun bijbaan of stage kwijtraakten. Deel 4: Melissa Esajas (22) is eerstejaars Accountancy. Ze werkt bij McDonald’s, maar nu even niet. ‘Mijn baas heeft minder werknemers nodig, mijn moeder hoort tot de risicogroep en ik wil haar niet besmetten.’
Haar werkgever begrijpt dat ze nu niet kan komen. Ze wordt nog steeds voor zestien uur ingeroosterd en uitbetaald.’ Maar ze loopt inkomsten mis want normaal werkt ze 24 uur per week.
Melissa geeft graag geld uit. ‘Als ik naar school ga, koop ik altijd eten of iets op het station. Zelden neem ik lunch van thuis mee. Ik hou ook van winkelen, maar kan nu nauwelijks rondkijken en passen. Online shoppen vind ik niet leuk. Voorjaarskleding heb ik niet gekocht en zomerkleding ga ik ook niet aanschaffen. Liever wacht ik tot ik de stad weer in kan. Door de quarantaine heb ik zo’n 180 euro bespaard.’
Medicijnen met bijwerkingen
‘Mijn vader is overleden en ik woon samen met mijn zusje bij mijn moeder. Aanvankelijk wilde ik studiefinanciering aanvragen bij DUO, maar ik had hem niet echt nodig. Ik betaal mijn collegegeld per maand, net als mijn zorgverzekering en telefoonabonnement. Dat lukt me precies, maar ik zou graag een grotere buffer hebben.’
Melissa heeft epilepsie en moet medicijnen nemen die bijwerkingen hebben. ‘Ik heb meer slaap nodig en daardoor blijft er soms niet veel van mijn dag over. Op tijd opstaan is een uitdaging, mijn huiswerk maken ook. Hopelijk haal ik mijn tentamens.’
‘Ik wil graag weer dingen buitenshuis doen. Als de McDonalds 20 mei niet open gaat, moet ik misschien op zoek naar een tijdelijk baantje dat ik vanuit huis kan doen. Hoewel ik niet weet of ik dat kan combineren met school. Liever goede cijfers dan meer geld.’
Lees ook: Laureen liep zes weken stage toen ze moest stoppen.
