De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: tijd voor een open brief aan de directeur van het Instituut voor Media, waaronder zijn opleiding valt.
Beste Hogeschool Utrecht, beste Hans de Clercq,
De dag dat ik begon met mijn opleiding Journalistiek, toen nog op Padualaan 99, voelde ik me thuis. Ik liep een gebouw binnen waar je de journalistiek kon proeven. De ruimtes waren ietwat vervallen en een tikkeltje ouderwets, maar het voelde wel als een redactie. Een plek waar actualiteit door de muren kwam en het ego van een journalist kon groeien. Docenten die als eindredacteuren in hun hokjes naar een televisie met Teletekst zaten te staren. In de hoek een oude bandrecorder. In de andere hoek stond een bank, waar je altijd even kon uitpuffen en feedback kon krijgen als je de harde deadlines niet meer trok. Iedereen met de neuzen dezelfde richting in. De huismeesters die een oogje dichtknepen als je een dier de studio in wilde trekken. De saamhorigheid maakte de opleiding.
De tijdelijke huisvesting op de Bolognalaan, waar die sfeer gewoonweg niet aanwezig was, namen we maar even voor lief. Er werden ons betere tijden beloofd en daar hielden we aan vast. Het contact met de school werd afstandelijker, maar de nieuwbouw – daar moesten we aan vasthouden en dat deden we. Die nieuwbouw kwam er, misschien met een beetje vertraging, maar hij staat er wel.
En toch: ik mis iets. Ik mis dat gevoel, ik mis die sfeer en ik mis de passie in dit pand. Die lichtbak waar ooit de laatste nieuwsberichten op voorbij kwamen, hangt nu triest en leeg aan het oude pand. De headlines waren zichtbaar vanuit de bus en vormden de poort naar de grootste journalistenschool van Nederland. Als je nu op de tweede verdieping loopt van Heidelberglaan 15, verwijst eigenlijk niks naar onze prachtige opleiding. Een opleiding waar we eigenlijk allemaal wel erg trots op zijn en dat mogen we laten zien.
Dat gevoel en die sfeer moeten terug, voor de toekomst van de journalistiek. Want, beste Hans, jij en ik weten dat het zo mooi kan zijn. Zodat we niet het idee hebben dat we in een fabriek rondlopen, maar op een grote redactie, waar (bijna) alles mogelijk is in naam van de journalistiek. Geen televisies met loze berichtgeving van de HU, maar live streams van de grote nieuwszenders of vanuit onze eigen televisiestudio. Gratis kranten bij de ingang en misschien gewoon weer een Trajectum op papier.
Beste Hans, geef ons dat gevoel terug en stuur me gerust een mailtje, ik denk graag mee.
De groetjes,
Willem
