Bart Lammers is docent Logistics Management aan de HU bij het Institute for People & Business.
‘Ik had geen zin om op te staan, meneer, dus ik draaide me vanmorgen eerst nog lekker even om.’ Een ontwapenend, eerlijk antwoord van een student als ik hem vraag waarom hij te laat was.
Ik bezie al die – echte of verzonnen – redenen om te laat te komen met een milde blik. Want héy, ze zijn hier in opleiding, ze zíjn er nog niet. ‘Doe maar alsof school je werk is,’ zeg ik wel eens. ‘Kom je op je werk ook steeds te laat en reageer je daar ook niet op mails?’
Als iemand te laat binnen komt, zeg ik altijd kort ‘welkom’ om te erkennen dat ze er zijn, en ga dan meteen door met de les. Ik geef er niet veel aandacht aan, anders maak je het alleen maar groter en leidt het de andere studenten af. Als ze te laat zijn en uitleg missen, is dat vooral voor henzelf vervelend. Tenminste, zo zie ik dat.
Wij docenten kijken er niet allemaal hetzelfde naar. Een collega vertelde me dat zijn studenten het eerste kwartier niet binnen mogen komen omdat ie dan met de check-in bezig is en daar niet bij gestoord wil worden. Laatkomen vond hij niet respectvol tegenover hem en de klas.
Een ander vertelde over een student van hem, met persoonlijke problemen. ‘Ik ben al blij als hij komt’, zei hij. ‘Het is ook een vorm van respect van mij tegenover hem dat ik de hele mens zie, en me niet alleen richt op de zogenaamde “professionaliteit” van het op tijd komen.’
Gelukkig bestaat er voor laatkomers geen protocol. Het blijft inschatten wie je voor je hebt en daarop inspelen. En voor mijn eigen gemoedsrust hou ik me meestal vast aan de uitspraak die ik een student ooit over zijn maatje hoorde doen: ‘Altijd te laat, maar zeker het wachten waard.’
