Het wordt steeds lastiger voor de mediaconsument feiten te beoordelen. Journalisten schurken vaak tegen degenen aan die hen informatie verstrekken. Want is men te kritisch, dan wordt men van informatie uitgesloten. Zoals royalty journalist Peter van der Vorst, die niet toegelaten werd tot persconferenties van onze Koninklijke familie. Dan mag je geen obligate vragen meer stellen, terwijl onze prinsesjes op de ski’s in de sneeuw staan te glimlachen. Het zal menigeen een zorg zijn, maar het is een voorbeeld van de macht van de informatieverschaffer.
Hetzelfde gebeurt in de sport en in politiek Den Haag. Vaak niet zo openlijk, maar als je als journalist geen een-tweetjes wil aangaan, dan verminderen je kansen op een echte primeur. Zelfs de invoer van de Wet Openbaarheid draagt er niet toe bij. Soms weigeren politici vragen te beantwoorden. Wil je duidelijkheid, dan kan je een bezwaarschrift indienen bij de overheid (wordt bijna altijd gehonoreerd). Maar als men drie weken op een antwoord moet wachten, is dit niet bevorderlijk voor ‘snelle journalistieke nieuwsvoorziening’.
Bij misdaadjournalisten gelden andere regels, al zie je ook hier de macht van de informatieverschaffer. Zo werd misdaadjournalist Cees Koring ooit in elkaar geslagen, omdat hij iets te nadrukkelijk was gaan wroeten in een schilderijenroof.
