In de vakantie was ik even naar ‘onze kamer’ op de FEM geweest. Die bleek flink opgeruimd. Voor de vakantie lagen in de kasten, op de kasten en in dozen grote enveloppen met daarin toetsen en stapels scripties. Je moet ze bewaren. Maar voor wie? Geen mens die er ooit nog naar vraagt. Soms wil je zelf nog wel eens terugkijken in een goede scriptie, als je iets over dat onderwerp moet vertellen. Maar verder nemen die stapels onnodig veel ruimte in beslag.
Nu vraag ik me af, wat er gebeurt er als er nu echt eens navraag gaat komen. Want in de praktisch lege kamer zag ik geen mappen meer liggen. Ik kom er op, omdat er in Expertise, een blad voor het hogeronderwijs, een stuk staat over een aanpassing van artikel 7.3. Daarin staat dat je werkstukken ten minste zeven jaar moet bewaren. Het gaat dus om scripties, afsluitende onderzoeken of examens.
Ja-knikkende ambtenaren, die waarschijnlijk nooit die stapels in docentenkamers hebben gezien, moesten een tekst fabriceren, die wellicht als een hamerstuk aangenomen wordt. Maar zouden diezelfde ambtenaren een berekening hebben gemaakt van de hoogte van de stapel scripties van de ruim veertig hogescholen in ons land in zeven jaar?
