Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen.
‘Een trein eerder nemen? Ik ben niet gek’, fluistert de medestudent naast me verontwaardigd als de docent het voorstelt omdat ze weer te laat is gekomen. ‘Dan moet ik nog vroeger op.’ Ik knik hevig met mijn hoofd. Ze heeft volkomen gelijk. Wat zeurt die leraar nou? Een trein eerder, betekent ook een half uur eerder op het station. En dat met ons drukke schema? Gekkenwerk.
Het hele eerste studiejaar heb ik ook nooit een trein eerder genomen, alleen voor tentamens maakte ik een uitzondering. Een kwartiertje later komen door vertraging is toch niet raar? Bijna elke dag komt er in de les wel iemand te laat binnen strompelen terwijl hij of zij een slap excuus mompelt. Niks bijzonders. Bovendien was ik bijna nooit te laat, hooguit één keer per vak, en maar een paar minuutjes. Hooguit een kwartier. Valt mee toch?
In het tweede jaar had ik alleen pech. Twee keer dikke vertraging bij dezelfde docent. Gevolg: een lange preek met een hele duidelijke, maar vreselijke boodschap. Niet nog een keer flikken. Dus stond ik de volgende paar weken elke dinsdagochtend om zes uur op. Echte kommer en kwel was dat. Met mijn ogen nog maar half open, strompelde ik de trein in waar ik vervolgens vurig wenste dat ik niet in slaap zou vallen vlak voor Utrecht Centraal en eenmaal terug in Almere wakker zou worden.
Die ellende is me gelukkig bespaard, ik ben elke treinreis wakker gebleven. Stiekem had mijn docent ook wel een beetje gelijk dat een trein eerder nemen fijn is. Ik zal het niet snel aan hem toegeven, maar het is toch relaxter om op tijd te komen, geen preken te krijgen en niet te stressen vanwege een vertraging. En zodoende ging mijn wekker vanochtend om half acht in plaats van acht uur. Ik heb een belangrijke deadline, ik wil niet te laat komen en zo erg is een trein eerder nemen dus eigenlijk niet. Tenzij het zes uur ’s ochtends is. Dan is het echt gekkenwerk.
