Verslaggever Jelle de Ru kijkt elke twee weken achter de muren van een vereniging, gaat een avondje mee uit of drinkt gezellig een drankje op een evenement. Belangrijkste vraag: waar wordt het leukst geborreld in onze Domstad? Deze week: De meet-up van de Hogeschoolraad tegen werkdruk en studiestress.
Sfeer: Hopelijk is de opkomst bij de landelijke staking hoger
Minpuntje: Er was bier over omdat studenten niet kwamen opdagen. Stop de bierverspilling!
Jelle vergat compleet de Nationale Week Zonder Vlees toen hij het overtollige bittergarnituur aanviel. Eén drastische hervorming en actieweek per keer.
Wat willen we? Beter onderwijs! Wanneer willen wij dat? Nu! Dit dacht ik toen ik met Valentijnsdag mijn mail opende, acuut was ik niet meer bezig met de dag der liefde. Nee de mail die de HU stuurde riep op tot actie. ‘De Nederlandse overheid geeft steeds minder uit aan onderwijs. Onlangs alle achterstanden wil het kabinet niet extra investeren’, aldus de digitale brief op mijn computerscherm.
Tevens in diezelfde mail, en nu wordt het echt interessant: ‘De raad heeft het initiatief genomen om ook op de HU een actie te organiseren om aandacht te vragen voor de hoge werkdruk bij medewerkers en de studiestress bij studenten.’ Hiervoor komt er op 13 maart een meet-up, met na afloop (en nu komt het, het allerbelangrijkste woord van deze mail,) ‘een borrel’! Ja! Een borrel! Tijd voor Bruis! om te kijken of je inzetten voor beter onderwijs ook gezellig kan zijn.
In het Vergadercentrum van de HU zijn bij de meet-up amper studenten te vinden. Die zijn kennelijk allemaal bezweken onder de studiedruk of hadden zelf een andere borrel om naar toe te gaan. Hartelijk word ik ontvangen door de Hogeschoolraad.
‘Ben je een student?’
Ik antwoord: ‘Nee, ik kom vooral om een stukje te schrijven.’
‘Oh je bent van Trajectum. We hadden echt gehoopt op meer studenten…’ ‘We zijn maar direct begonnen met borrelen.’
De verhouding medewerker/student is ongeveer één op tien. Waarvan de twee andere aanwezige studenten normaal al mee vergaderen met de raad. Participeren blijkt toch een moeilijk concept te zijn.
Landelijk participeren we ook niet veel beter: op de HU hebben maar iets meer dan 200 mensen de petitie voor beter onderwijs ondertekend, op bijna 75.000 handtekeningen landelijk. We zouden als HU toch een grotere vuist kunnen maken, denk ik zo. De petitie tekenen is letterlijk twee minuten werk.
Niet alleen de opkomst onder de studenten is vanavond laag. In het Vergadercentrum staan niet genoeg mensen om een klas mee te vullen, maar er is bier en bittergarnituur voor een hele collegezaal. Een gemiste kans in mijn optiek want gratis bier is het beste medicijn tegen (te) hard studeren.
Ondertussen heb ik een tafeltje met mensen om mij heen gevonden. En ineens voel ik mij geroepen om op te komen voor alle studenten die bezwijken onder een burn-out of studiestress. Ik trek mijn denkbeeldige gele hesje aan. De onvrede tegen de dalende onderwijskwaliteit moet er in één keer uit en een groter podium dan deze tafel heb ik niet nodig. Het voelt goed dat een andere aanwezige mijn stortvloed aan klachten en ideeën opschrijft, onvrede hoeft immers niet concreet te zijn.
Elk punt dat ik kan maar kan verzinnen, scandeer ik door de ruimte. Ik ben immers de enige die spreekt namens de studenten. Ik heb gevraagd om kleinere klassen, meer docenten, meer persoonlijke aandacht, kortere informelere lijntjes met commissies en instituten, minder competentiegericht leren, om docenten die hun uren weer mogen vullen met lesgeven. Alles wat ik kan bedenken om die oh zo grote HU iets meer te laten voelen als een school en niet als een leerfabriek gooi ik op tafel.
Uiteindelijk stonden er om half zeven nog zes mensen te discussiëren aan een rond tafeltje over ons onderwijs, en dat waren dat de laatste mensen die nog naar mij wilden luisteren.
Moe en enigszins verdrietig verliet ik Padualaan 99. Ik liep langs het café dat ooit Stefs heeft geheten en dacht: hoe heeft dit allemaal zo kunnen veranderen? In vijf jaar tijd een compleet nieuw curriculum waardoor al mijn eigen vakken onder mij vandaan worden weg gebezemd en mijn opleiding is inmiddels al twee keer verhuisd. Hier op 99 was ik ooit het meest op mijn plek.
Dus hierbij mijn oproep: laat je stem horen en als je niet naar Den Haag gaat, teken dan in elk geval de petitie. Als de opkomst op de landelijke actiedag even laag is als met deze meet-up vanavond, dan gaat deze verslaggever met staking.
Onze verslaggever, Journalistiek-student Jelle de Ru, komt wellicht ook graag op jullie feestje, borrel, bijeenkomst. Wil je hem uitnodigen? Mail ons: trajectum@hu.nl
