Onze columniste Noah Moeys studeert Journalistiek aan de HU en Liberal Arts & Sciences aan de UU. Voor haar journalistiekstage verblijft ze in het Amazonegebied. Haar belevenissen deelt ze iedere veertien dagen op de site van Trajectum. Vandaag: 1 miljoen Venezolaanse vluchtelingen in Peru, en Williams redt zich met snoepjes.
‘Ik ben enkel een jongen op zoek naar een betere toekomst, die in mijn land niet te vinden is. Ik weet dat sommigen van jullie mijn mensen haten, omdat er foute dingen zijn gebeurd en omdat jullie het zelf ook moeilijk hebben. Dat spijt me heel erg. Ook al is het lastig te geloven, ik ben niet zo.‘
Op een staccato toon en met grote ogen doet Williams Gonzalez (29) zijn verhaal. We rijden door Lima, de bus zit aardig vol en de jongeman is net met een verontschuldiging ingestapt. Hij ploetert door zijn Spaanse woordenreeks die hij overduidelijk heeft ingestudeerd. Komt uit Caracas, heeft daar twee studies gedaan, is alleen gevlucht, en op het einde de timide vraag of wij, de buspassagiers, een paar Sol kunnen missen. Vier kleuren snoepjes heeft hij in een kartonnen doos zitten. Ze zijn gratis. Je mag zo veel of weinig geven als je zelf wil, om Williams aan een betere toekomst te helpen.
Hij is niet de enige. In Lima bevinden zich inmiddels zo’n 1 miljoen Venezolaanse vluchtelingen. Hun land ligt in puin en het is levensgevaarlijk. Jhemm uit het hostel, Florangie van de markt, Juan van de beveiliging. Maar het is Williams die me het meeste raakt, iets in zijn blik. Hij is zo oprecht, zo eerlijk en het doet hem zó veel pijn dat hij – na zijn ongetwijfeld succesvolle leven in Venezuela – nu bedelt in bussen, slaapt op straat en wordt uitgescholden door Peruanen.
Ik spreek hem aan. ‘Heb je een mobiel nummer? Ik schrijf over de situatie van de vluchtelingen. Mag ik je daarvoor interviewen?’
Hij begint te glunderen, knikt driftig en schrijft met zijn linkerhand zijn contactgegevens op in mijn schrift. Met nieuwe hoop en drie sol loopt hij even later verder. Voordat hij de bus uitstapt zwaait hij naar me. Kort, onhandig, maar met een glimlach die ik nooit zal vergeten. Die Williams.
