Tristan Lof (28) studeert Journalistiek aan de HU.
Die dingen met een hard, kartonnen omhulsel en papieren bladzijden die je met wat inspanning moest omslaan. Je ging naar de bibliotheek en slenterde door de ellenlange gangen, aan weerszijden kasten met stoffige boeken, boordevol kennis uit een lang vervlogen tijd. Je liep een verkeerd pad in, maar dat maakte niet uit. Je vond een boek waar je niet naar op zoek was, maar dat je wel aansprak. Je sloeg het open en had een nieuwe interesse.
Nu moet alles digitaal. Dat is modern, efficiënt, hip, school 2.0. De docenten gaan elke keer weer het gevecht aan om hun tekst op Canvas te zetten. Dat lukt soms, maar vaak staan pagina’s in een verkeerde volgorde of zelfs ondersteboven in lelijke, wazige scans. De technische vaardigheden van de gemiddelde veertigplusser zijn voor iedereen herkenbaar. De vaste computernerd wordt naar voren geroepen om vervolgens op het full screen-knopje te klikken. De Hogeschool wil mee, maar niet iedereen gaat dat nog goed af.
Niet dat ik nou zo oud ben dat ik weet hoe het is om te studeren met alleen fysieke boeken. Ik stam zelf ook uit het digitale tijdperk. Ik kon eerder een Excelgrafiekje in elkaar flansen dan met mes en vork eten. Ja, ik was die computernerd die naar voren geroepen werd.
Maar een boek dwingt me om het aandacht te geven, zonder nog even die grappige puppyfilmpjes te bekijken van mijn vriendin, of de laatste vakantiefoto van Willem-Alexander met z’n gezin. Uit onderzoek blijkt dat onze hersenen digitale teksten minder diep verwerken dan die van papier. Ja, digitaal is gemakkelijker. Maar makkelijker is niet altijd beter.
Mag ik alsjeblieft terug naar het boekentijdperk?
