Rosa de Vries studeerde in 2016 af met een geniaal kussentje tegen stress, Millow. Aan belangstelling heeft ze sindsdien geen gebrek. Ze werd meermaals geïnterviewd door de HU, NPO1, Denuk en ze stond ermee op festivals als Lowlands, de AA en vorige week nog op de Dutch Design Week. ‘Rosa met het kussentje’ is bijna een begrip. Iedereen wil zo’n kussen, maar waarom ligt het dan nog niet in de winkel?
Afgelopen april deed je een oproep in De Nieuwe Utrechtse Krant. Investeerders konden zich melden. Heeft dat iets opgeleverd?
‘Nee. En ik ben erachter gekomen dat ik geen ondernemer wil zijn. Dat laat ik liever aan iemand anders over. Op dit moment ben ik in gesprek met Harm Boer en Peter Jantz van Safety School. Ze zijn geïnteresseerd om mijn kussen op de markt te brengen. Het mooiste zou zijn als ik het hele bedrijf Millow aan hen kan overdragen en ik alleen zou kunnen optreden als hun ambassadeur.’
Je bent er al sinds 2016 bezig met dit kussen. Waarom duurt het zo lang totdat het in de winkel ligt?
‘Als het simpel was, lag Millow al lang in de winkel. Ik ben een idealist, wil het liefst dat iedereen hem kan kopen, dat hij bestaat uit duurzame materialen en op een verantwoorde manier wordt gemaakt. Studenten van de TU Delft ontwierpen het slaapkussen Somnox. Dat vind ik mooi, maar kost zevenhonderd euro. Ik zou het prachtig vinden als Millow onder de honderd euro kan blijven. Massaproductie is niet gemakkelijk, want je kunt er niet vanuit gaan dat je meteen 50.000 stuks verkoopt. Op dit moment zitten er onderdelen in die 150 euro per stuk kosten. En om het doosje aan de binnenkant te kunnen spuitgieten, heb je rond de 8000 euro nodig. Voor de hoesjes koop ik zelf op de stoffenmarkt een stof waarvan ik denk dat die in de mode is en naai ze thuis in elkaar.’
Wanneer liggen ze bij Dille en Kamille?
‘Als je je product in een dergelijke winkel wil hebben liggen, moet je met een concrete deal komen. Daarvoor onderzoekt Peter de kosten. Hij deelt mijn wens om er een kussen van te maken dat iedereen kan kopen, maar hij moet er ook zijn marge uit halen. Misschien betekent het toch dat we het in China moeten laten maken. Onze verwachting is dat het vóór de zomer van 2020 in de winkel ligt. Mensen hebben geen idee hoe ingewikkeld het is. Maar daarom ben ik ook niet zo bang dat iemand er met mijn idee vandoor gaat.’
Terug naar het begin: hoe kwam je erbij om een kussentje met een hartslag erin te maken?
‘Als een baby zijn oor tegen de borst van zijn moeder legt, wordt hij rustig. En mensen met autisme schijnen zich goed te voelen bij keiharde housemuziek. Blijkbaar werkt het regelmatige ritme kalmerend voor ze. Die twee principes heb ik verwerkt in mijn kussen.’
Heb je met een placebo gewerkt om het kussen te testen?
‘Dat leek me wel goed, inderdaad. Want misschien worden mensen ook rustig als ze een kwartier gaan zitten met een gewoon kussentje op hun buik. Maar toen ik de Take-off subsidie kreeg van SIA om het verder te onderzoeken, rieden ze me dat af. Ik kon het geld beter besteden aan marktonderzoek en het verbeteren van de prototypes. Ik krijg wel geregeld bijzondere reacties. Laatst mailde een vrouw me met de vraag waar ze Millow kon kopen. Ze had alles geprobeerd met haar hoogbegaafde kinderen die last hadden van te veel prikkels, maar het kussen was het enige dat had geholpen. Ten slotte had ze er geprobeerd zelf eentje te maken, met een elektrische tandenborstel aan de binnenkant. Vergeefs, natuurlijk.’
Gebruik je het zelf?
‘Er is een grote groep mensen idolaat van het kussen, maar daar maak ik geen deel van uit. Ik zou hem zelf niet kopen. Maar dat aspect vind ik wel leuk aan mijn werk. Ik moet in de huid van een ander kruipen om iets goed te kunnen ontwerpen.’
De HU was eerst je school en nu je werkgever. Hoe is dat?
‘Toen ik hier in 2016 even kwam werken was het nooit de bedoeling dat ik bleef. Ik ga bij een ontwerpbureau werken, zei ik altijd. Maar ik heb leuke collega’s en ik vind onderzoek interessant. Na een paar jaar zei mijn werkgever dat ik moest gaan lesgeven als ik echt wilde blijven. Maar daar had ik geen zin in. Uiteindelijk hebben ze me toch een aanbod gedaan, omdat ze me niet kwijt wilden. Ik volg nu een master Design in Rotterdam, voor mijn plezier en omdat dat voor mijn functie een vereiste is. En ik ben bij studenten betrokken. Ik geef gastcolleges en begeleid onderzoek en ben soms hun opdrachtgever.’
Met welk onderzoek ben je nu bezig voor de HU?
‘Met COUNT. Dat doe ik onder andere in samenwerking met de opleiding verpleegkunde en het UMC. We zoeken een manier om de werkdruk voor verpleegkundigen te verlichten. Ziekenhuizen hebben te maken met allerlei systemen die niet altijd met elkaar in verbinding staan. Dat kan resulteren in een verpleegkundige die de bloedruk opneemt met het ene apparaat, het noteert op een briefje, dat in zijn jaszak bewaart en het aan het einde van de dag invoert in een ander apparaat. Dit is een klein voorbeeldje, ons onderzoek gaat natuurlijk om veel meer. Ons doel is dat het verplegend personeel uiteindelijk meer tijd overhoudt voor de patiënt.’
Wordt Millow het volgende kerstcadeau voor alle medewerkers van de HU?
‘Dat lijkt me te gek. Met zoveel exemplaren halen we de verkoop zeker voor het eind van het jaar. De HU is ook bezig met vitaliteit, toch?’
Durf je dat aan? Het kerstcadeau kan het nooit goed doen.
‘Als ze er niet blij mee zijn kunnen ze hem altijd weggeven. Ik ken niemand die niet iemand kent die hem niet nodig zou hebben. Oef, dat is een moeilijke zin. Maar denk er maar eens over na.’
De kerstpakketverantwoordelijke kan Rosa mailen voor de verdere details.
