Marijke Kolk is docent bij de opleiding Journalistiek. Ze schrijft iedere veertien dagen columns voor Trajectum. Deze week moet ze een student adviseren, over een duivels dilemma.
Gisteren kreeg ik een app van een student. Of ik, als bijna afgestudeerd toegepast psycholoog, op camera (dat is: via Skype) iets kon zeggen over keuzes maken in coronatijd. ‘Wat bedoel je precies?’ reageerde ik. ‘Nou’, antwoordde zij. ‘Ik vind het bijvoorbeeld heel lastig of ik nou wel of niet met het openbaar vervoer moet gaan. Ik heb een kamer in Amsterdam op het oog (ze gaat daar vanaf september naar de uni), maar als ik daar ‘ja’ tegen zeg, betekent dat dat ik veel gebruik moet gaan maken van het ov om mijn familie in Utrecht te zien. Ga ik andere mensen in gevaar brengen of kies ik voor mijn eigen vrijheid?’
Tja, een dilemma. In hoeverre staan we het onszelf toe ongelukkig te zijn om een ander te ontzien? Hoe ver gaan we daar in? Ik vind dat een lastige. Toch ben ik vooral blij dát we die keuze kunnen maken. Want in deze tijd wordt die vaak voor ons gemaakt. Niet naar de sportschool (zelf ongelukkig) omdat er een risico bestaat dat je een ander besmet. Klinkt als ‘ach, hoe erg is dat’, maar vergis je niet… Een bevriend psycholoog die van de week kwam eten (op gepaste afstand) vertelde over een cliënte die haar depressie al jaren kon ‘handelen’ door haar dagelijkse bezoek aan de sportschool. Dat zorgde voor structuur en afleiding van de somberheid. Dat de structuur wegviel, had een catastrofaal gevolg. Ze beroofde zichzelf van het leven.
Twee maanden lockdown en pas nu begin ik me echt zorgen te maken. Juist nu de cijfers eigenlijk best hoopgevend zijn (minder doden, minder ziekenhuisopnamen) en we iets meer vrijheden hebben gekregen. Want hoe moet dit verder? Wat is het vooruitzicht? Waar is die stip aan de horizon? Hoe blijf je als student gemotiveerd? En wanneer zullen we zonder onrust of misschien zelfs lichte paniek naar de bios gaan, in de bus stappen of een restaurant binnenstappen?
Het wordt nog een hele uitdaging, dat ‘nieuwe normaal’. Want bijna geen anderen zien en elkaar niet mogen aanraken met alle gevolgen van dien is verre van normaal. En er is helaas geen knopje dat we om kunnen zetten en waardoor de pandemie en zijn enorme impact zal vervagen tot een herinnering. Vergeet het maar. Sociaal gezien zal alles voorlopig anders zijn, economisch ook. Maar uiteindelijk zullen we wel een weg vinden. Zo is de mens. We passen ons aan.
Zo besloot ik dan ook mijn antwoord aan de student. Uiteindelijk zullen we keuzes maken en met deze coronacrisis weten om te gaan, hoe triest de situatie nu ook is. Alles sal reg kom. De vraag is alleen wanneer.
