Kleine ergernissen kunnen soms grote gevolgen hebben. Als voorbeeld noem ik wel eens een bedrijf dat een contract opzegt met z’n reclamebureau, omdat men zich al maandenlang ergert aan de receptioniste. En dat, terwijl men tevreden is over het creatieve werk van het bureau.
Op een hogeschool kan je niet snel een contract met een dienstverlener opzeggen, die deel uitmaakt van de organisatie. Helemaal niet als het gaat om iemand op een cruciale post. Het kan natuurlijk wel, maar dan heb je capabele en daadkrachtige leidinggevenden nodig. Die kom je echter vaker tegen in het bedrijfsleven dan op een hogeschool.
Een terugkerende ergernis zijn de regeltjes die de docenten geld kosten, zoals het niet uitbetalen van normale tips bij etentjes, parkeergeld in grote steden (afgelopen maand was ik daaraan ruim € 25 kwijt). Net zo min als de telefoontjes naar huis, die ik moest plegen door de vertragingen tijdens mijn trip naar Chambéry. Een Deense collega heeft een mobieltje van school, net als al zijn collega’s. Ze betalen daarvoor ruim € 100 per jaar (abonnement en ongelimiteerd bellen). Dit zijn nu eens secondaire arbeidsvoorwaarden. Welke manager sluit voor ons zo’n contract af? Dat is een echte verbetering van de kleine kwaliteit.
