Een reisje boeken naar Azië? Nee, dank je. Zelfs Zuid-Europa doen we nu liever even niet. Hoe zit het dan met alle studenten die tot een half jaar geleden de hele aardbol over crosten om hun opleiding wat op te spicen? En waarom heeft het international office nu zoveel te doen? We vragen het de baas van de club, Marieke Haighton.
Hoe gaat het met jullie?
‘Sinds maart zijn we in een rollercoaster terecht gekomen en we zijn drukker dan ooit. Het is een misverstand dat studenten niet meer reizen. In september zijn er evenveel bachelor – en masterstudenten een opleiding begonnen aan de HU, het zijn er 550. Een paar van hen volgen het onderwijs vanuit thuis, omdat ze niet kunnen reizen en veel opleidingen bieden hun onderwijs volledig digitaal aan. We weten helaas niet hoeveel studenten die minor vanuit thuis volgen. We hebben wel een vragenlijst uitgestuurd, maar niet iedereen heeft geantwoord. Ik kan er zelfs geen ruwe schatting van maken.’
Hebben jullie zicht op de buitenlandse studenten?
‘We zouden meer contact met ze willen, en zij ook met ons, maar het is ingewikkeld. Op opleidingsgerelateerde vragen kunnen we geen antwoord geven, bijvoorbeeld. Je hoopt dat ze niet verpieteren natuurlijk, daar doen hun docenten hun best voor. Ik hoop ook iedere keer dat zo’n student in een studentenhuis terecht, in plaats van ergens eenzaam bij een omaatje in een buitenwijk. Vorige week hebben we iedereen een e-card gestuurd met wat tips en bemoedigende woorden.
En de uitwisselingsstudenten?
‘Dit jaar zijn dat er inkomend 90, terwijl het er normaal gesproken 300 zijn. Uitgaand zijn het er 74 in plaats van 375 . Het exchange-programma duurt vier maanden en is speciaal voor de uitwisseling van studenten tussen partneruniversiteiten. Sommige onderwijsinstanties, zoals de UU, hebben hun exchange-programma voor het gehele collegejaar geannuleerd. Wij hebben het door laten gaan, wat leidt tot een enorme hoeveelheid maatwerk. Maar onze boodschap aan alle studenten was en is nog steeds; je kunt komen, mits de omstandigheden het toelaten en je opleiding akkoord is.’
Is het werk nog plezierig?
‘Ja juist! Het vergt veel extra uitzoeken, maar ons team zit er ontspannen bij. Het extra werk zit hem vooral in de vragen van studenten. Ze willen weten of ze nog naar het land van bestemming kunnen gaan, of de universiteit in het buitenland nog een programma voor ze heeft, wat de verhouding online en klassikaal onderwijs is, en of ze niet beter kunnen uitstellen. We hebben bijna driehonderd partners in het buitenland, die ook hun programma’s aanpassen en soms annuleren. We zijn daar voortdurend mee in gesprek. En momenteel zijn we natuurlijk alles aan het organiseren voor september 2021.’
Hoe hebben jullie de WilWegDag georganiseerd?
‘Buitenlandse reizen liggen nog gevoelig. Moet je het stimuleren? Het kabinet heeft studiereizen aangemerkt als “noodzakelijke reizen”. Gisteren was eigenlijk de WilWegDag, (een jaarlijks voorlichtingsevenement van International Office over studeren in het buitenland, red.) We hebben er een site voor gemaakt: Scope on the Globe. Ga maar kijken.’
Wat is het lastigst?
‘De onzekerheid. Want wat zeg je tegen een student die wil weten of hij in februari naar Taiwan kan? We weten het zelf ook niet. We willen het niet tegenhouden, maar we zeggen wel: het reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken is leidend. Ga met je opleiding in gesprek om te vragen of je reis echt een toevoeging is. Bovendien kijken we naar de omstandigheden in het land. Als je de eerste twee weken in quarantaine moet in een hotel van honderd euro per nacht is de lol er snel van af. En als je in Finland alleen maar digitaal onderwijs gaat volgen, is het niet de culturele ervaring waar je op hoopt.’
Is er discussie over vliegschaamte?
‘De discussie over reizen en CO2-uitstoot speelt nu meer dan eerst. We praten met The Green Office over een duurzaam reisbeleid. We adviseren onze studenten nog niet over hoe ze reizen, vliegtuig of trein, maar wat mij betreft in de toekomst graag. Mogelijk moeten we het in de toekomst hebben over waar we onze studenten naartoe sturen, Duitsland of Azië. Maar wat mij betreft richten we ons eerder op CO2-compensatie dan dat we de bestemming beïnvloeden. We willen ze bovenal een culturele ervaring meegeven en een verdieping in hun opleiding.’
Ook interessant: Goodbye Rasta
