Gisterenavond kreeg de Universiteitsraad een rondleiding in het gebouw aan het Princetonplein. Dat moet het nieuwe onderkomen worden voor de studentbesturen. Tot nu toe weigerden de besturen te verhuizen.
Op 19 september kregen de studentbesturen te horen dat ze per 1 november moesten gaan verhuizen, van de binnenstad naar het Utrecht Science Park. Dat kwam rauw op hun dak vallen, vertelt Daan Warnas. Als voorzitter van de Pnyx-commissie onderhoudt hij het contact met de universiteit en behartigt hij de belangen van de besturen. ‘We waren lekker het nieuwe schooljaar gestart, hadden onze spulletjes net gekocht en moesten meteen weer weg.’
Op dit moment zitten er 36 studentenorganisaties in het Pnyx-pand, in de binnenstad, Achter Sint Pieter 25. Het gebouw heeft al jaren groot onderhoud nodig, de wc’s zijn er permanent vies en de ramen kunnen vaak niet open. Maar: ‘het is zo goed bereikbaar’. Warnas: ‘Nu kan iedereen ons bereiken en lopen we vaak de stad in om wat te eten. Bovendien is de locatie gemakkelijk voor het contact met de gemeente Utrecht.’
Rondleiding
In oktober kregen de besturen een rondleiding door het nieuwe pand. Dat zou eigenlijk gesloopt worden nadat de faculteit Geowetenschappen was verhuisd naar het nieuwe Vening Meinesz-gebouw. De gemeente was daarna toch gevraagd de gebruiksvergunning te verlengen voor tenminste drie jaar.
De rondleiding zorgde voor nogal wat tumult. Het nieuwe pand bleek te ver van de bushalte te liggen en nagenoeg onvindbaar voor studenten. De gangen waren te smal, de lift was stuk en er waren maar vier wc’s. Bovendien bleek er geen gelegenheid om te koken. Warnas: ‘Voor ons is een keuken belangrijk, want we willen gezond eten. Hoe kan een universiteit die zegt te streven naar gezonde, ‘inclusieve’ verenigingen haar studentbesturen laten huizen in een gebouw zonder keuken en zonder lift?’
Brief
De besturen schreven een brief waarin ze het college van bestuur vroegen hun besluit te heroverwegen. Ook uitten ze hun ongenoegen over het pand: “…tijdens een rondleiding troffen we een pand aan vol met gasleidingen, onbruikbare ruimtes, flinterdunne muren en donkere kamers. Naast daglicht was ook sfeer ver te zoeken … er werd een onaangename, chemische lucht waargenomen….het gebouw is niet brandveilig en niet toegankelijk voor álle studenten.”
De brief kwam als een verrassing, vertelt Marieke de Bakker van de Universiteit Utrecht aan DUB. ‘We hebben sinds de aankondiging van de verhuisplannen intensief contact gehad met de besturen.’ Ze begrijpt dat het een bittere pil is voor de verenigingen, maar ze wil aan de slag met hun eisen. Zelfs een andere verhuisdatum is bespreekbaar, al is de zomer van 2020 ‘echt te laat’. De verantwoordelijkheden liggen op verschillende plekken binnen de universiteit waardoor De Bakker niet direct toezeggingen kan doen op alle eisen, zo legt ze uit.
Het universiteitsbestuur reageerde op de brief en liet weten dat zij bereid was de verhuisdatum te verschuiven naar 1 februari. Een wassen neus, volgens Warnas. De datum van 1 november hadden ze namelijk sowieso niet gehaald, vanwege de vergunning die nog niet binnen was. De Pnyx-commissie liet het er niet bij zitten en startte een petitie met de boodschap: Stop de Utrechtse studentenorganisaties niet weg. Die is tot nu toe 678 keer ondertekend.
De universiteit besloot tot een tweede rondleiding, op verzoek van de Universiteitsraad, opdat die kon beoordelen hoe slecht de staat van het pand eigenlijk was en of zij zich er wel mee moest bemoeien. Die rondleiding was gister avond.
Berusting?
De sfeer tijdens de tweede rondleiding leek gisteravond rustig. Projectleider Lennart van Wageningen beantwoordde geduldig alle vragen. ‘Nee, geen ramen, want dat is een draagmuur, nee je kunt hier niet koken, want dat is tegen het beleid, ja, de wc’s worden nog schoongemaakt, en ja, de lift wordt waarschijnlijk gerepareerd.’
Aan het einde merkte hij droogjes op dat hij gelukkig nog leefde. Vincent de Haes, van de Universiteitsraad vond het meevallen: ‘Alleen de lift, die moet er beslist komen. En meer wc’s. En een hoger opknapbudget dan dertig euro per bestuur.’
Eenmaal buiten maakte de groep, waar toch ook wat bestuurders zich bij hadden aangesloten, een lachende en een treurende foto van zichzelf. Daarna klonk het berustende zinnetje: ‘Er zijn geen andere opties, dus we maken er het beste van.’
