Huib de Zeeuw is docent aan de opleiding Journalistiek. Zijn column verschijnt om de week bij Trajectum.
Lesgeven aan eerstejaarsstudenten vind ik uitdagend. Niet alle studenten zijn even gemotiveerd en weten soms niet of ze door willen met de opleiding. Ook zijn ze sneller afgeleid dan ouderejaars. Als docent moet je duidelijke regels stellen en die ook handhaven. En daar ben ik niet altijd even goed in.
Tijdens de les praktijkgericht onderzoek merkte ik dat een deel van de studenten meer met andere vakken en opdrachten bezig was. Na de les dacht ik: waarom heb ik niet gepauzeerd en aan de klas gevraagd wat ze willen leren over dit vak?
Soms is zo min mogelijk doen het beste. Dat merkte ik afgelopen dinsdag bij de honours Genocide Srebrenica. Het eerste uur hadden collega Alma en ik ingeruimd om met studenten te praten over het event wat ze moeten organiseren. Daar presenteren zij hun beroepsproduct.
‘Wie kan ik het woord geven?’, vroeg ik. Het bleef niet lang stil. Eén van de studenten nam het woord, ging voor de groep staan en vroeg iedereen wat hij of zij wilde gaan doen. Een ander notuleerde. Vragen over locatie, promotie, draaiboek en invulling van de avond werden niet aan ons gesteld maar aan elkaar.
De meerwaarde als docent kan ook zitten in het vinden en uitnodigen van gastsprekers die heel goed aansluiten bij de belevingswereld van studenten. Zo was in het tweede gedeelte van de les journalist Zoran Bogdanovic te gast. Hij schreef in 2017 in De Groene Amsterdammer een zeer persoonlijk verhaal over het zwijgen van zijn Bosnisch-Servische familie.
Als een volleerd docent bouwde hij zijn verhaal op. Hij begon zijn presentatie met vrolijke vakantiefoto’s in zijn geboortestad Pijedor in Bosnië. Een idyllische omgeving, totdat hij ouder werd en las over de gruwelheden die in de jaren negentig waren gepleegd. Hij ging vragen stellen en dat stelde niet iedereen op prijs.
De zoektocht naar de waarheid kan ervoor zorgen dat je het contact met je familie verliest, vertelde Zoran. Een indrukwekkend verhaal, wellicht herkenbaar voor studenten. Zij hoefden in dit geval alleen maar te luisteren.
