Huib de Zeeuw is docent aan de opleiding Journalistiek. Zijn column verschijnt om de week bij Trajectum.
Af en toe krijg ik mailtjes met zinnen als ‘mijn decaan weet ervan’. Het zijn paniekberichten van studenten die zijn vastgelopen of iets ergs hebben meegemaakt en graag een uitzondering willen. Als ik het lees, voel ik de stress. Alleen kan je als docent niet altijd maatwerk bieden.
Het maakt mij benieuwd naar het verhaal hierachter. Met welke klachten komen studenten bij een studentendecaan?
Ik bel mijn collega Mariëlle van Heemst. Zij is één van de zeven decanen op Heidelberglaan 15. Net nadat ze in 2020 begon, legde het coronavirus de samenleving plat en werd ze overstelpt met hulpvragen van studenten. ‘Ik schrok van de ernst van de klachten. Eenzaamheid, depressies en ook zelfbeschadiging.’
Ruim vier jaar later merkt Van Heemst dat de pandemie nog steeds haar sporen achterlaat. ‘We zien een toename van multiproblematiek.’ Dat zijn bijvoorbeeld studenten met ADHD die depressief zijn én financiële problemen hebben.
Ook al staat de huidige generatie studenten bekend om hun openheid over gevoelens, de decaan ziet veel schaamte. ‘Studenten denken dat ze de enige zijn die soms dagenlang in hun bed blijven liggen. Of durven na lange afwezigheid niet meer naar school te gaan.’
Ik vraag of Van Heemst ook tips heeft voor docenten. Die heeft ze. ‘Het belangrijkste is dat je benaderbaar bent. Studenten willen gezien worden.’ Over de opleidingen die met leerteams werken hoort ze goede verhalen. ‘Studenten werken daar in een kleine setting, zijn vertrouwd met de docent en studeren samen met andere studenten. Dat stimuleert en geeft binding.’
Bij studenten met autisme of ADHD bestaat de wens dat docenten meer rekening met hen houden. ‘Die kunnen in de war raken wanneer je ze twee opdrachten tegelijkertijd geeft. Dan vergeten ze er één,’ vertelt Van Heemst. Met deze laatste tip ga ik aan de slag. Hopelijk voelen studenten zich dan ook meer gezien.
