Quinty doet Journalistiek aan Hogeschool Utrecht.
‘Wat is jouw lievelingsfeestdag?’ vroeg mijn klasgenoot. ‘Kerstmiddag,’ was mijn antwoord, zonder twijfelen. Geschrokken keek ze me aan. ‘Kerstmiddag? Wat is dat?!’
Dat niet iedereen weet wat kerstmiddag is, ontdekte ik toen ik mijn gehucht verliet om te gaan studeren. In míjn wereld was deze middag voor iedereen het hoogtepunt van het jaar.
Het is niet het soort kerst dat je uit films kent – met families die vredig samenkomen rond de haard. Geen glimlachende oma’s, slanke vrouwen in glitterjurken, broers en zussen die elkaar gelukzalig aankijken.
Voor iedereen in Enschede is kerstmiddag een over-the-top, bier- en glühwein-overgoten traditie die je pas begrijpt als je hem zelf hebt meegemaakt. De Oude Markt is dan niet zomaar een plein, maar een plek waar iedereen met een drankje in de hand langs elkaar heen danst. Van je oude buurman tot die ene jongen uit de brugklas die je het liefst niet weer had gezien. We lachen en zingen (heel vals) door weer en wind, zelfs in de miezer van de afgelopen tien jaar. Dat het soms pijpenstelen regent mag de pret ook niet drukken.
Inmiddels zijn mijn Utrechtse vrienden ook om. De twee uur durende reis naar het oosten? Geen probleem. Ik heb ze inmiddels zo ver dat we om zes uur ’s ochtends vertrekken zodat we om 10.30 uur stipt bij mijn ouders op de stoep staan voor een stevig ontbijt met mimosa’s, voordat we naar de stad fietsen. En dan, als ze door de stad slingeren, zie je hun verwonderde blikken, want zó vroeg zuipen en schaterlachen deden ze nog nooit. Velen zijn rond het avondeten wel gesneuveld, maar voor de nachtbrakers duurt het feest tot 3 uur ’s nachts.
Ben jij in je uppie dit jaar? Geen flikkerend haard voor handen? Mijn ouderlijk huis zit al vol met vijftien studenten, er is heus nog een extra stoel voor jou.
