Lauren Kooyman doet Journalistiek aan de HU.
Ik ben bang. In oktober mogen we weer stemmen, en ik vind het doodeng. We zagen het allemaal al aankomen, maar nu het zover is, zakt mijn vertrouwen in mijn generatie naar een dieptepunt.
Wie leest er nog de krant? En hoe volgen studenten nog het nieuws? Moet ik als journalist straks bizarre uitspraken van Kamerleden op een bierviltje gaan plakken? Of alleen nog op TikTok mijn artikelen publiceren?
Mijn huisgenoot groeide op op een boerderij omringd door agressieve zwerfhonden die van een Grieks eiland waren geplukt. Haar stem gaat al jaren dezelfde kant op. Een meisje van mijn minor stemt SGP – de partij die haar eigenlijk het liefst volgend jaar haar stem weer zou afnemen, als je het mij vraagt. Mijn buurjongen stemt op dezelfde witte man als zijn vader. Ik vind het allemaal prima, als je maar weet waarom.
Wat me nog erger irriteert dan onwetendheid, is gemakzucht. Mijn vrienden ‘sloegen afgelopen keer de verkiezingen over’ omdat hun stempas nog bij hun ouders lag. Ga ‘m halen dan.
Ik blijf maar ratelen over de val van het kabinet. Over sappige uitspraken van kamerleden op X, en de bizarre steun die Wilders ontving vanuit Amerika. Maar ja – het is ook mijn vak. Ik voel me alleen, met mijn politieke interesse. En ik hoop maar dat het in oktober iemand van mijn leeftijdsgenoten ook iets uitmaakt wie er over ons leven regeert. Wie beslist over onze huur, onze zorgverzekering of vrijheid van meningsuiting?
Dus ik heb een actieplan: tot oktober ga ik iedereen voeden met genoeg informatie voor een weloverwogen keuze. Ik begin hier.
Van mij mag ook de HU haar studenten best een beetje dwingen om hun kop uit het zand te trekken. Geef verpleegkundestudenten ook maar een lesje politiek, al krijg je daar een hoop brommende jongeren voor terug. Als er een partij is die dat in zijn programma zet, kleur ik dát rode bolletje in.
