Bart Lammers is docent Logistics Management aan de HU bij het Institute for People & Business en schrijft iedere 14 dagen een column voor Trajectum.
‘Ik hoop dat het nu wel goed genoeg is, meneer,‘ zegt een student nadat hij zijn dossier bij de herkansing opnieuw heeft ingeleverd.
‘Ik hoop het ook,’ antwoord ik.
Zo’n opmerking van een student doet me vermoeden dat hij de verbeterpunten met minimale inspanning heeft opgepakt. Ik ben bevooroordeeld want ik denk hem aardig te kennen: hij wekt de indruk dat-ie het vooral graag naar zijn zin wil hebben op school. Wat overigens een heel goede doelstelling is, daarover geen misverstand, maar hij lijkt niet heel geïnteresseerd om te leren voor het beroep.
Als docent heb je al snel een beeld van studenten. Maar vaak is dat een soort knapperend haardvuur op een televisiescherm: slechts een beeld. Wat studenten werkelijk vinden en voelen, kennen en kunnen, blijkt soms flink af te wijken van ons beeld.
En dat is zonde, want dan kunnen wij onze Eerste Hulp Bij Onderwijs niet goed genoeg op hen afstemmen.
Laatst zat ik bij de eindpresentatie van een introverte student. Ik verwachtte een rustige en keurige presentatie. Fout! Hij had goed bedacht hoe hij het origineel en overtuigend kon brengen en deed dat met verve. Er zit dan zoveel meer in iemand dan ik weet.
Vorige periode had ik een student in de les die altijd goede vragen stelt over wat de dingen echt betekenen, of welke structuur ergens onder ligt. Ik dacht: die komt er wel. Maar hij bleek helemaal vast te lopen in een opdracht om veel data te interpreteren.
Ik richt mijn onderwijspijlen dus op beelden, niet op hoe studenten werkelijk zijn. En ja, ik doe mijn best om iedereen te leren kennen, maar ik vraag dus ook om hulp: laat zien wie je echt bent. Dan beloof ik de veiligheid te creëren waarin je dat durft.
