In een oude Science Guide (waarom eigenlijk die Engelse titel?) schreef een beleidsambtenaar dat het moeilijk blijft om docenten goed te beoordelen. We hebben het STO (studenten tevredenheids- onderzoek), de NSE (nationale studenten enquête) en onze studentenpanels. Ongeacht de uitkomsten daarvan vinden veel docenten dat ze te weinig terug krijgen voor wat ze dagelijks doen. Dat is waar, als je het afmeet aan status en daarmee de vergoeding (zie blog 5 september 2010).
Maar docenten belonen zichzelf door met plezier naar hun werk te gaan. Dat kan komen door positieve reacties van de studenten voor het lesgeven, complimenten van collega’s (als die een keer de moeite nemen om je les bij te wonen), goede scores in genoemde enquêtes, waardering van je baas.
Maar het bezig zijn met het meten op zich, krijgt de overhand. Kijk naar het Zorgzwaartepakket waarbij alles op de minuut verantwoord moet worden. Voor hulp bij het toiletbezoek staat 2.15 minuten. Het lijkt ver weg, maar worden onze docenten ook al jaren niet zo bekeken? En als dat bezoekje aan de les van die collega niet vergoed wordt, gaat men niet. De ‘rekenaars’ hebben geen idee dat zij de veroorzakers zijn waardoor deze mentaliteit er bij docenten is ingeslopen.
