Vandaag kom ik uit de kast, want ik ben er namelijk een. Lang voordat het Amerikaanse leger het had uitgevonden, leefde ik er al naar: don’t ask, don’t tell. Dat ik nu uit de kast kom, na 51 jaar in die kast rondgestruind te hebben, komt eigenlijk door een veel oudere vriend van me, Rob.
Hij werkt bij de politie, is al 52 jaar en hij gaat over een aantal jaren met pensioen. En zijn baas weet dat natuurlijk ook (die verheugd zich er al op!) en dus werd Rob naar een piz-cursus gestuurd: pensioen in zicht. Daar leerde Rob dat pensionering voor een betrokken en bewogen ambtenaar erg gevaarlijk kan zijn vanwege het pensioengat. Hiermee wordt dan niet een financieel gat bedoeld, maar zoiets als een psycho-socio-emotiogat. Brrr. Nou, vandaar dus.
Ik ben zo geschrokken van de dreiging die uit gaat van zo’n gat, dat ik besloten heb om vandaag uit de kast te komen. Als ik dat namelijk op tijd doe, vandaag dus, dan werk ik dus vanaf vandaag al aan het dichten van dat dreigende pensioengat. Kom op nu, niet langer treuzelen en man en paard benoemen: ik ben een stiekeme schrijver met ambitie! Ik schrijf me zo af en toe helemaal suf, maar doe er dan niet veel meer mee dan verscheuren, opbergen of deleten. Maar eigenlijk zou ik het liefst een bekende onbekende schrijver willen zijn, zo een die onder een andere naam leuke en goeie dingen schrijft, daar wel goed geld en positieve kritieken voor vangt, maar die ondertussen lekker anoniem in de bergen of in een bos woont, of aan zee desnoods.
En nu lijkt het me zo heerlijk om alvast wat lef van stal te halen en heel voorzichtig wat te oefenen met wat stukjes links en rechts in te sturen, in de hoop natuurlijk dat anderen mijn schrijfsels net zo leuk vinden als ikzelf. Maar ik wil dan wel anoniem blijven, publiceren onder een andere naam dus, zoiets als Piet Janssen of zo. Mijn eerste poging iets te publiceren is dus een blog in Trajectum, in de hoop dat ik op die manier een eerste stap kan zetten in m’n eigen piz-cursus.
Uit de kast komen zodat de angst voor een pensioengat weggenomen wordt, dan kan ik m’n pensioendagen vullen met schrijven en publiceren. Enne, best lezers: vinden jullie mijn stukjes leuk of echt helemaal niks, dan, please, do ask and do tell!
