Huib de Zeeuw is docent aan de opleiding Journalistiek en schrijft columns voor Trajectum.
Het doet mij pijn dat steeds meer inhoudelijke tv- en radioprogramma’s verdwijnen: Kunststof, Vrije Geluiden en Zomergasten. Alsof we geen behoefte meer hebben aan verrijking, inzicht, reflectie en muzikale en culturele uitwisselingen. Het vergroot je perspectief en dat gun ik studenten ook.
Als ik ergens veel van heb geleerd, dan is het van Zomergasten. Als student zat ik ademloos te kijken naar de zoektocht van Ayaan Hirsi Ali naar een (politiek) thuis en haar kritiek op de islam, naar de knallende discussies over het Midden-Oosten tussen presentator Joris Luyendijk en schrijver Leon de Winter en naar het filosofische college van Ad Verbrugge.
Het is televisie als venster op de wereld. Vooral de gesprekken en fragmenten van Nederlanders met een migratieachtergrond blijven mij bij. Schrijvers Naema Tahir, Kader Abdolah, Hafid Bouazza en Sana Vaniulina brachten hun wereld binnen en leerden mij als buitenstander naar ons land te kijken.
Naar onze eigenaardigheden, onze kleinburgerlijke mentaliteit die vaak op gespannen voet staat met onze kapitalistische ambities waarbij het draait om handel en open grenzen.
Ook in het Zomergasten-interview van deze zomer met Özcan Akyol komt dit voorbij. Daarin laat hij een fragment zien van een blikfabriek uit Deventer die arbeiders nodig heeft. Door die lobby komt ook zijn vader in Nederland terecht. Het is dan ook niet de linkse politiek – zoals zo vaak klinkt – die duizenden arbeidsmigranten naar Nederland heeft gehaald, maar het bedrijfsleven.
Die perspectieven, die persoonlijke verhalen en tv-fragmenten zijn in deze tijd belangrijker dan ooit. Het biedt een noodzakelijk tegenwicht in de huidige discussies over remigratie. Alsof je hier als tweede- of derdegeneratie migrant nooit thuis mag voelen.
Klinkt dit te links, te elitair?
Als je zo’n behoefte hebt aan een label, zegt dat meer over jou dan over mij. Ik schaam mij niet voor mijn drijfveren als journalist en docent. Nieuwsgierig, kritisch op machtsstructuren en met een open houding.
En dat heeft voeding nodig. Ik hoop dat de Publieke Omroep dat kan blijven bieden.
