Yara (21) studeert Journalistiek aan de HU. Ze schrijft columns voor Trajectum.
Kerst is geen feestdag, het is een competitie.
Ik kom uit een gezin waarvan de enige kersttraditie was: op vakantie gaan, om de gekte te ontwijken. Een wijze keuze, zo bleek later. Want toen het besef indaalde dat vliegen niet goed is voor het klimaat, werd dat plan vakkundig onder het kerstservies geschoven. Sindsdien heb ik veel geleerd over dit ‘feest’.
Wie denkt dat kerst draait om familie en dankbaarheid, is een regelrechte amateur. Er is een winnaar en er zijn verliezers. Goud is voor de oma bij wie op Eerste Kerstdag het diner wordt gehouden. Het diner op Tweede Kerstdag eindigt op plaats twee. De familie die zich moet schikken naar een brunch krijgt brons. En dan heb je het clubje voor wie ‘derde kerstdag’ de wereld in werd geslingerd. Die spelen duidelijk in een andere league.
Aan het kiezen voor met wie je eerste kerstdag viert – en voor wie je daarmee tot verliezer kroont -gaat een strategisch plan vooraf. Ga je voor je oma, je eigen gezin of toch de schoonouders? Of kies je voor die net gescheiden oom (zielig)? Maar vorig jaar hebben we opa overgeslagen (ook zielig), dus dat moeten we nog goedmaken.
Het is sowieso naïef om te denken dat kerst beperkt blijft tot kerstavond, Eerste en Tweede kerstdag. Je werk trapt al af met een kerstborrel op 17 december, en je huisgenoten besluiten de drukte te ontwijken door het ‘gewoon ergens in januari te doen’.
De kerstvakantie is dan ook allesbehalve een periode van rust. Het is aanpoten. Allerhande doorspitten, vijf keer hetzelfde kersttopje aantrekken en bij de brunch (brons) nog misselijk zijn van de pavlova van gisteren. Het is aan je vijfde glas wijn zitten om je vermoeidheid te maskeren voor je familie, en je dan realiseren dat je toch best dankbaar bent.
Zo heeft Jezus het gewild.
