Gisteren krijg ik ineens veel berichten van Facebook. Mijn eerste neiging is om ze weg te gooien. Maar dan zie ik “It’s very shocking to hear this. I just can not believe this (;”. Ik open de reeks en begrijp dat Samantha, een serieuze studente die ik vorig jaar in de klas heb gehad, het afgelopen weekend zelfmoord heeft gepleegd. Op Facebook zie ik zes foto’s van haar. Op één ervan staat ze met nog drie klasgenoten voor een display die ze hebben ontworpen voor de cursus Cultural Differences.
Samantha volgde de minor International Advertising en zat in een leuke internationale klas. Velen hadden nog contact met elkaar, al hebben ze hun bachelor opleiding afgesloten.
Haar broer schreef: Hi, this is Samantha her brother, Sebastiaan. Samantha committed suicide in the night from Sunday to Monday (10-1-2011). She took an overdose of medicines. I’m sorry, but I’m keeping this short, I probably don’t have to explain why.
Ik bekijk de site zelfmoord.nl, die bedoeld is voor mensen met zelfmoord-gedachten. Schrijnende verhalen, maar gelukkig meer van jongeren die na een poging tot zelfmoord de lezer er op wijzen wat blij ze zijn dat ze nog leven. Jaarlijks kunnen 1500 Nederlanders dit niet zeggen, onder wie nu ook Samantha.
