Boos. Dat leek hèt gespreksthema van afgelopen week. Zelden kwam ik in één week zoveel boze collega’s tegen. Redenen van boosheid zijn divers, de intensiteit van boosheid ook. Varieert van een beetje boos tot bijna razend.
Gelukkig was niet één boosheid aan mij gericht, maar toch: ik kan daar slecht mee overweg, met boosheid; ik word altijd een beetje bang en onzeker van boosheid en soms word ik er zelfs boos van.
Aan het einde van de week heb ik al die boosheid ,na overleg met mijn lector, die ik tegenkwam even op een rijtje gezet en deze kwalitatieve data op basis van een vooraf gekozen en verantwoord conceptueel framework gekaderd, gecatalogiseerd en gekwantificeerd. Nadat ik vaststelde dat er geen sprake was van dichotome variabelen en dat ook een eventuele intervalratio geen afbreuk zou kunnen doen aan een comparantie van de validiteit en falsificeerbaarheid, waarbij een eventuele omissie in desirabiliteit van deze narratieve analyse niettemin tot enige denkbeeldige representatieproblemen zou kunnen leiden, kon ik de volgende gefundeerde conclusies trekken.
Ten eerste: boosheid is een emotie. Ten tweede: boosheid is een beleving. Ten derde: boosheid is veelal contextueel en daarbij zowel inter- als intrapersoonlijk bepaald.
Kijk, hier kunnen we tenminste iets mee. Leve het onderzoek.
