Veel woensdagmiddagen speelden we op het jodenmanussie. Zo noemden wij de enige Joodse begraafplaats in Amsterdam. Je kon je heerlijk verschuilen achter de zerken en door het hoge gras kruipen als een indiaan. We konden er uren spelen zonder het besef waar we over heen liepen. Soms vond je een oude witte stenen pijp of een munt. Het was decennia lang een eldorado voor kinderen aan de rand van het huidige Flevopark.
In 1914 bleek een van de grootste joodse rustplaatsen vol te zijn. Want je mag niet ruimen, zoals op christelijke begraafplaatsen gebeurt. Men ligt er eeuwig. Tussen 1714 en 1942 zouden er ten minste honderdduizend joden ter aarde zijn besteld. Er zijn nu plannen om de begraafplaats op te knappen en er een educatiecentrum bij te bouwen. Daar kunnen scholieren leren over de succesvolle integratie van joodse bevolkingsgroepen in de Nederlandse samenleving.
Als je let op de regelmatige vernielingen van het Auswitz monument en de recente spreekkoren in de richting van Ajax, we gaan op jodenjacht, kan het geen kwaad dat er een educatiecentrum komt om de jeugd en ook volwassenen er nog eens op te wijzen hoe kwetsend dit is voor joden, en niet alleen voor hen.
