Zojuist nam ik mijn meisje mee uit eten. Nouja. We gingen naar Ikea en ik had pas een keer in mijn leven De Befaamde Zweedse Balletjes op. Nu dus twee keer. En de tweede keer was het kut. Jaja. Had ik kunnen weten. Nog voor ik een hap gegeten had, vond ik het al goor. De domme doos die ‘SAUS?!’ tegen me stond te schreeuwen had er weer van die verrekte cranberrymeuk op gedaan voor ik ook maar iets kon zeggen. #NTFD (1)
Niet dat ik verder iets nodig had. Bij Ikea. Over een maand of wat. Maar nu nog niet. Oriënteren he. Zodat ik straks weer niet alles binnen een dag bij elkaar hoef te beslissen. Komt geen orde van in je huis. Daar houd ik van. Orde. Er komt een nieuw huis. Dus een nieuwe kans op orde. Alles rood, wit en zwart. Houd ik van. Ik heb ook Nikes met die kleuren. Van die hoge. Mocht ik vroeger nooit van mijn moeder. Die heeft er nu niks meer over te zeggen.
Mijn meisje daarentegen denkt er wel wat over te zeggen te hebben. Mijn aanstaande huis dan. ‘Deze lampenkap niet. Dat bestek is lelijk. Die pan heeft een onhandig handvat. Dat dekbedovertrek staat goed bij die gordijnen. Deze stoel zit best lekker.’ Mag ook wel. Zevenhonderd euro voor een stoel. Als een wervelwind gaan we door de Zweedse middelmaat. Ik weet dat het middelmaat is. Ik haat middelmaat. Ik ben ook een man van gemak. Hypocriet. Sue me. Mijn tafel koop ik wel via een boertje in Drenthe (2) die ze maakt van steigerhout.
Tot die tijd zit ik op mijn knieën voor de wc. Rennies hebben niet geholpen en De Befaamde Zweedse Balletjes komen naar buiten gemarcheerd. De chloor waarmee ik een uur of drie terug de
wc schoon maakte prikt in mijn handen. Mijn keel brandt. Zal de vitamine uit de cranberrymeuk zijn. De volgende keer eten we weer kangeroesteak bij Boslust. Ik en mijn meisje. En ik kom nooit meer terug. (3)
(1. Niet Te Fucking Doen)
(2. Provincie van Nederland, net onder Groningen)
(3. Laatste column. Doei.)
