Aan Hotel Wagon heb ik tegenstrijdige herinneringen. Afgelopen zaterdag ben ik daar vakkundig gerold. Alle studenten waarschuw ik dat ze geen fototoestel mee moeten nemen en alleen het geld dat ze denken nodig te hebben voor een drankje. Niet zij, maar ik ben beroofd, terwijl ik me laat inpakken door een sensueel dansende schone. Hoe ze ’t geflikt heeft, is me een raadsel.
Het was een typische Keniaanse avond met een band, die al eens in Europa heeft getoerd. Zien kunnen we de band niet, want de podiumverlichting is uitgevallen. We zijn de enige blanken. Een volle dansvloer met meezingende Kenianen, van wie er een aantal al wat te diep in het glaasje hebben gekeken. We vertrekken om half twaalf en zijn voor middernacht terug. Het is een leuke, maar dure avond voor mij.
In datzelfde hotel gaan we vergaderen, lunchen en ons voorbereiden op nog twee bezoeken aan middelbare meisjesscholen. We nemen taxi’s, want het begint te stromen van de regen. We besluiten dat de helft van de groep naar de MOI Girls School gaat en de andere helft naar de Hill’s High School. De laatste groep, waar ik bij hoor, zit vijf kwartier op plastic stoeltjes te wachten totdat we studenten te spreken krijgen. Daarom komen we te laat terug bij ons verzamelpunt, mijn ‘favoriete dansplek’ Hotel Wagon.
