Piet Jansen mailde me en zei dat hij mijn blogs miste met als achterliggende vraag: “Er is toch niets mis?” Nee er is niets mis, maar het kost toch aardig wat tijd om elke dag een blog van ruim 200 woorden te schrijven. Men zal me onregelmatig terugzien.
In Het Parool van zaterdag staat een interview met Sonja Barend, waarin zij zegt: “Het enige wat ik mis, is dat ik geen uitlaatklep heb voor al mijn ergernissen over dingen die ik lees in de krant en op de televisie zie.” Al bereikte Sonja miljoenen mensen met haar ‘klep’ en ik slechts tientallen, toch schreef ik met hetzelfde gevoel die blogs.
Je wil wat delen met anderen, sharing, iets wat in elke docent moet zitten, anders is-ie geen knip voor de neus waard. Zo vind ik een aardige bewering: Het verschil tussen iets aan de man brengen via een advertentie of een evenement is aandacht voor enkele seconden ten opzichte van misschien wel enkele uren. En hierover zou je ook wel weer een blog kunnen schrijven. Want wat blijft meer hangen, één blik op een advertenties of iets wat je zelf meemaakt, waar je onderdeel van bent?
Om weer Engels jargon te gebruiken: het gaat om memorability!
