Bijna een jaar geleden, 28 april 2011, schreef ik een blog over babyboomers, de uittocht is begonnen. Ik noemde een rijtje namen van FEM-collega's die gingen vertrekken, onder wie Kees Renzenbrink. Gisteren was zijn afscheid. Hij wilde geen receptie, maar een intiem etentje met goede collega's. Wel kon iedereen hem op z'n kamer de hand schudden onder het genot van een gebakje.
Kees kwam in het laatste decennium van de vorige eeuw bij de HU en is een van de bedenkers van de specialisatie sport- & entertainmentmarketing op het Instituut Marketing & Commerce. Hij heeft in Amerika gebasketbald, gestudeerd en gewerkt. Hij heeft er een Amerikaanse tik aan overgehouden, een steeds terugkerende hernia en een dot aan ervaring die je terugzag in zijn gepassioneerde lesgeven, wat jammer genoeg nu stopt.
Kees kon furieus worden als een rits kopieerapparaten weer eens niet werkt, of als er niet naar zijn suggesties geluisterd werd. Over het niet werkende alumnibeleid of zijn idee om naast de deuren van docentenkamers niet alleen de docentennamen, maar ook bijpassende fotootjes te tonen. Dat werd dan – in zijn ogen – door het Politbüro aan de Oudenoord tegengehouden. Kees zei gisteren dat hij minstens een half jaar nodig had om helemaal af te kicken. Het is hem gegund.
