Mensen die kunnen rekenen hebben het voor ’t zeggen in de wereld. Toch heeft niet iedereen interesse om een studie in de ‘bètarichting’ te kiezen. Terwijl de laatste jaren duidelijk is dat een aantal van die goede rekenaars het voor zichzelf niet slecht heeft gedaan, als je kijkt naar de exorbitante bonussen van enkele grootverdieners. Niet dat ik dit toejuich, ik vind het een gevaarlijke tendens.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden is een waar spreekwoord. Als je dit echter op grote schaal toepast, spreekt men er schande van. Bijvoorbeeld het één-kind-beleid in China, dat er voor zorgde dat de Chinese bevolkingsomvang langzaam steeg van 1 naar ruim 1.3 miljard. In diezelfde tijd steeg het aantal inwoners in India zonder die maatregel van 300 miljoen ook naar 1.3 miljard.
In een ingezonden brief in Het Parool (24-09-12) schrijft Arjuna van der Kooij dat de wereldbevolking exponentieel groeit en ze illustreert dit met ingewikkelde wiskundige voorbeelden. Die komen allemaal neer op een ontnuchterende conclusie dat het groeimodel de oorzaak is van de huidige mondiale problemen. Bij onze yuppen is het echter in de mode om drie of vier kinderen te hebben en rond te rijden in een bakfiets. Praten over duurzaamheid heeft alleen maar zin als de wiskundige kennis meegenomen wordt in beleid (Mark, Diederik!).
