Remco Werkman (21), vierdejaars international business for emerging markets, studeert een jaar lang aan de Trisakti University in Jakarta. Hij blogt elke twee weken voor Trajectum over zijn tijd daar. Deze keer: de Dokkumer in hem.
‘t Is een tijdje geleden sinds mijn laatste blog. Niet dat ik niks te vertellen heb, meer dat ik te veel te vertellen heb en niet weet waar ik moet beginnen na zeven weken vakantie.
Ik ben in zes landen geweest, op acht verschillende luchthavens, ik heb voor het eerst in mijn leven een vliegtuig gemist. Ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt, en veel oude vrienden opgezocht. Ik heb eindelijk na vier maanden mijn Sinterklaascadeautjes ontvangen, inclusief een gesmolten chocoladeletter.
Ik ben nu weer in Jakarta en daar zal ik voorlopig blijven.
Het raarste gevoel die ik de afgelopen maand heb gehad was niet mijn Schiphol-moment. Het was niet papa en mama in de armen sluiten, niet m’n broertje, zusjes, vriendjes en vriendinnetjes weer zien. Het was het moment dat ik op de bank ging zitten. De bank van m’n ouders, in het huis van mijn ouders, waar ik ben geboren en opgegroeid. Het moment dat ik me realiseerde dat ik thuis was. De trap oplopen, drie stappen vooruit, de deur openen, aan het koordje van de lamp trekken, zonder na te denken, alsof ik nooit ben weggeweest
Thuiskomen is raar, omdat het eigenlijk zo gewoon is. Zo gewoon dat het bijna is alsof je nooit bent weggeweest, zo raar omdat je wel bent weggeweest. Door de stad in Dokkum lopen, bekenden tegen het lijf lopen omdat je een Dokkumer bent. Vriendelijk als ze zijn vragen hoe het met je gaat. Vriendelijk antwoorden dat het goed gaat, dat het goed met de familie gaat. Niet vertellen dat je aan de andere kant van de wereld woont, omdat je dan opnieuw hetzelfde verhaal moet vertellen
Thuiskomen voelt goed. De luchthaven uitstappen, het heerlijke warme tropische weer in. Je over jezelf verbazen dat het zo gemakkelijk gaat om Indonesisch te praten tegen de taxichauffeur. Een schone kamer die op je wacht, in het huis waar je al maanden in woont. Een warme hereniging met je klasgenootjes. Onwetend over etiquette als ze zijn, zeggen ze dat je dik bent geworden, en dat je haar niet meer zo blond is.
