Wat zogenaamd (bijna) gratis is, betaal je later op een of andere manier toch. Kijk maar naar de gratis scheermesjeshouder, het Polaroid fototoestel, de kopieermachine. Je moet wel steeds de mesjes, het papier of de cartridges kopen. Op zo’n manier gaat men de liefhebber van entertainment ook lokken.
De digitalisering is al lang ingezet. Er wordt meer muziek gedownload dan dat er fysiek product gekocht wordt. DVD-boxen met tv-series vinden nog gretig aftrek. Als het aan Netflix ligt, een streamingdienst die al in veertig landen actief is, maar nog niet in ons land, betaal je acht dollar per maand en mag je zo veel films en tv-programma’s zien als je wilt.
Tesco in Engeland lanceerde Clubcard TV, waarmee je gratis films kunt kijken, want dit bedrijf wordt gesponsord door adverteerders. Michael Comish, CEO van Tesco Digital Entertainment, zegt in The Guardian van vandaag dat tussen de vijfhonderd en een miljard Engelse ponden verhuizen van fysieke verkoop naar digitaal de komende vijf jaar.
Tesco zegt een uitstekende relatie te hebben met alle grote filmmaatschappijen die graag zaken met hen doen. En dat doen ze allemaal voor de consument die ‘gratis’ naar filmpjes kan kijken, wel onderbroken door reclames, zoals men gewend is bij de commerciële omroepen. Het geld moet ergens vandaan komen.
