In de jaren zeventig van de vorige eeuw werd door vele gezinnen een encyclopedie aangeschaft, voor de kinderen. En op scholen werd gepredikt dat ouderwets stampen achterwege moest bijven, want je kon alles opzoeken. Men kwam er achter dat het toch niet zo’n goed idee was. In de jaren negentig vierde de methode ‘zelfstandig werken’ hoogtij. Rijtjes leren was weer uit den boze. Nog een generatie naar de gallemieze. Velen hebben zo onderwijs gehad. Daar zitten dus die pabo-studenten onder van wie gezegd wordt dat ze niets weten.
Ik hoef niets op te zoeken, en kan zo opdreunen Sumatra, Java, Bali, Lombok, Sumbawa, Sumba, Floris, Timor, Nieuw Guinea en dan weer even terug voor Borneo, Celebes en de Molukken, waarvan we ook een aantal eilanden moesten kennen. Als je nu vraagt of ze de eilanden van de Gordel van Smaragd willen noemen kijken ze je vragend aan. Als je ze helpt door de naam Multatuli te laten vallen, gaat er nog steeds geen lichtje branden.
In het Paroolartikel waar ik het gisteren over had, zegt Presley Bergen, docent aan het NTHV-Breda, als het gaat over “dat alles te vinden is op internet, maakt men een denkfout. Want op internet is geen kennis te vinden, maar informatie.”
