Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen.
Onze motivaties om te studeren zijn allemaal anders. De een wil na jaren lanterfanten eens wat doen met zijn leven, de ander streeft ernaar de beste in zijn vakgebied te worden en een derde wil gewoon door de studie heen rollen zonder er enige extra moeite voor te doen. Toch wordt het wel lastig als al die verschillende studenten samenkomen in een samenwerkingsproject. Ik presenteer u: het leed dat samenwerken heet.
Generaties studenten hebben zich al geërgerd aan groepsopdrachten. Op de middelbare school worden we er al mee doodgegooid en op de hogeschool is dat niet minder geworden. We worden geacht na het voltooien van de opleiding goed samen te kunnen werken binnen een team / redactie / werkveld. En dat moeten we natuurlijk ergens leren. In sommige gevallen betekent dit samenwerken met een stelletje bierzuipende, nutteloze, ongeïnteresseerde, onfatsoenlijke en noem het maar op studenten.
Wie irriteert zich bijvoorbeeld niet aan de eeuwige, lanterfantende student? Hij of zij heeft geen enkele ambitie, wil gewoon het papiertje halen en als het te veel moeite kost, hoeft het al niet meer. Aan deze groepsgenoot heb je welgeteld: helemaal niks. Aan de andere kant heb je de strebers en uit ervaring weet ik dat je die soms ook maar beter kunt mijden. Er is niks mis met ambitie, maar het wordt wel irritant als je ieder uur naar voren laat komen hoe veel ervaring jij hebt in vergelijking tot de rest van je groep.
Dat zijn nog maar twee categorieën van de vele studentengroepen waarmee je moet samenwerken. Ik geloof ook dat elke student minimaal één keer een dramasamenwerking heeft gehad. Een opdracht waarvan je de dagen aftelde tot het voorbij was, elke week drama, uren bellen met klasgenoten. Verschrikkelijk. Mocht je trouwens niet weten waar ik heb over heb, dan kan ik je waarschijnlijk bij de eerste groep rekenen. Luie donder.
