Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen
‘Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam, het ritme van de eenzaamheid.’ Altijd als ik de regen hoor tikken op mijn raam moet ik denken aan het eeuwenoude kinderliedje dat mijn ouders vroeger altijd opzetten. Oorspronkelijk is het nummer van Rob de Nijs, maar wij luisterden tijdens lange autoreizen altijd naar een klein kinderkoor dat het zong.
Een paar weken geleden zat ik alleen in mijn kamer. Mijn studieboeken waren opengeslagen en mijn mobiele telefoon stond op stil. Tijd voor tentamens. Terwijl ik druk aan het leren was, hoorde ik onbewust regenspetters. In mijn hoofd begon het liedje zich al af te spelen. ‘Die regen zegt wij waren zo gelukkig saam, maar dat is nu verleden tijd.’
Gisteren tikte de regen opnieuw tegen mijn raam. Dit keer had ik geen studieboeken opengeslagen, maar mijn laptop. Tijd voor analyses en werkplannen. In mijn uiterste concentratie zat ik driftig te typen op mijn toetsenbord, toen ik dacht dat ik weer een regendruppel hoorde die op mijn raam spetterde. Weer begon het liedje in mijn hoofd zich af te spelen: ‘De regen valt bij stromen, 't is een trieste dag.’
Terwijl ik druk bezig ben, net als een paar weken geleden, begin ik een patroon in het studeren te herkennen. Tijdens drukke periodes op school ben ik altijd aan het leren, werken of schrijven. In mijn eentje. De bladzijde van een studieboek of de pagina van een werkplan omslaan is eigenlijk precies hetzelfde ritme als de regen maakt. Het ritme van de eenzaamheid.
