Een blogger wil gelezen worden, omdat-ie wat kwijt wil. Er zijn erbij die goed zijn op een bepaald (vak)gebied en er dan bijna hun baan van maken. Want ze worden gesponsord of krijgen adverteerders. Ik begon ruim drie jaar geleden om mezelf het bloggen te leren, mezelf wat discipline bij te brengen en om een aantal blogs in een boekje te bundelen en die bij mijn pensionering aan collega’s te geven. Dat is gebeurd en alweer lang achter de rug.
Anderen beginnen een beetje te hollen en kopen daar na verloop van tijd een hele outfit voor. Op den duur kunnen ze de dagelijkse adrenalinestoot niet meer missen en nemen zelfs een abonnement op Runnersworld. Hoewel ik allang had willen stoppen met bloggen, gaat het met mij net zo. Het kost alleen minder fysieke en meer mentale inspanning. Ik heb ook een abonnement genomen, op het maandblad Schrijven.
Het bereik van mijn blogs blijft echter beperkt tot wat (ex-)collega’s en vrienden, aan wie ik vraag om mijn blogs te lezen. Het is als de buurtwerker die op een praatavond graag de ouders ziet die hun kleine kinderen tot elf uur op straat laten spelen. Die ouders komen niet, wel ouders die juist wel hun kinderen op tijd binnenroepen.
