Onlangs had ik het in een blog over godsdienstoorlogen. Maar ook meningsverschillen, stam-, cultuur- en taalverschillen kunnen de oorzaak zijn van rellen en zelfs oorlogen. Heel dichtbij in de Haagse wijk Duindorp, willen de autochtonen eìgûh blijfe ze vinden dat buitenlanders ellende brengen. Over de grens botert het al jaren niet tussen Vlamingen en Walen rond Brussel. Het blijft broeien tussen Hutu’s en Tutsi’s in Rwanda. Collega Nerko Hadziarapovic is een van de oorlogsvluchtelingen uit Bosnië, waar Serviërs en Kroaten elkaar het leven zuur maakten.
Historici menen dat door de oprichting van de Europese Unie er decennialang geen oorlog in Europa is gevoerd. Toch pruimen veel Nederlanders de Duitsers nog niet, onze belangrijkste handelspartner. Grieken kunnen Macedoniërs wel schieten, Portugezen en Spanjaarden hebben een wederzijdse afkeer van elkaar en Oekraïners blijken niet zo goed met Russen te kunnen opschieten.
Natuurlijke grenzen, doordat een zee, een brede rivier of een gebergte de scheiding vormt, zijn een eerste kenmerk voor een land. Dan komt taal en cultuur. Maar hoever ga je terug, tot de ondertekening van welk vredesverdrag? De Vrede van Atrecht, de Unie van Dordrecht of die van Utrecht? We willen toch allemaal leven in een wereld die voor iedereen is, ongeacht de verschillen in cultuur en taal?
