– Column van Niels Peuchen, nu ook online, oorspronkelijk verschenen in magazine 9, 2013-2014
Ik heb me per ongeluk kandidaat gesteld voor de Hogeschoolraad (HSR). Althans, het gebeurde voordat ik er erg in had. Zo’n aanmelding bleek niet meer in te houden dan een formuliertje invullen op Sharepoint, terwijl ik een papierwinkel van ambtelijke proporties had verwacht. Daardoor sta ik nu voor het eerst in mijn leven op een kieslijst.
Dat heeft zijn consequenties. Ik moet campagne voeren. Ik moet posters maken. Ik moet überhaupt eerst bedenken wat mijn standpunten zijn. Waarvan moet ik in hemelsnaam iets vinden? De verhuizing van de faculteiten? Die is allang in gang gezet. Meer taalonderwijs? Daar gaat de HSR helemaal niet over. Kortom, ik bevind me middenin een wanhopige zoektocht naar een mening.
En toch wil ik de Hogeschoolraad in. De afgelopen jaren is er bij mij een aantal vooroordelen ontstaan. Dat fractieleden zich vooral buigen over abstracte beleidsplannen. Dat het niet uitmaakt wie in de raad zitten, want iedereen wil toch dezelfde veranderingen. Dat de HSR vergelijkbaar is met het Europees Parlement: er worden belangrijke besluiten genomen, maar die zijn zo niet-tastbaar dat enkel de eigen bestuurskliek zich ervoor interesseert. Of dit beeld klopt, dat weet ik niet. Alleen door zelf plaats te nemen, krijg ik inzicht in de raad.
Ik zal eerlijk zijn: tijdens mijn zoektocht heb ik even overwogen om me terug te trekken. Totdat ik hoorde dat het aantal kandidaten dan gelijk zou zijn aan het aantal zetels en er dus geen verkiezingen zouden plaatsvinden. Dat leek me niet echt wenselijk. Zonder verkiezingen zou de HSR meer lijken op de Chinese Communistische Partij dan op het Europees Parlement. Dan heb ik toch liever het laatste.
Dus zo geschiedde: je kunt volgende week op mij stemmen. De beste kandidaat zal ik niet zijn. Ik ben onervaren, ik maak geen deel uit van een goed georganiseerde partij en ik weet nog steeds niet wat mijn mening is. Daarom staat prominent op mijn verkiezingsposter ‘Stem maar gewoon op iemand’. Dan kun je in ieder geval moeilijk zeggen dat ik mijn beloftes niet waarmaak.
