Het laatste nummer van Trajectum van dit collegejaar is alweer verschenen. Als je jaargangen terugleest, zie je dat er veel over hetzelfde wordt geschreven, alleen worden de artikelen steeds iets anders aangekleed. Men roept wel in allerlei plannen dat er veel gaat veranderen, de HU is – zoals columnist Chris van der Heijden schrijft – een oceaanstomer, die heel langzaam zijn koers verlegt.
Ik ben het roerend met hem eens. Net zoals met de meeste ingezondenbrief-schrijvers in verschillende kranten, die uit de praktijk komen en commentaar geven op beleidszaken in het onderwijs. We weten dat de status van docenten achteruitholt. We weten al jaren dat er over een paar decennia nauwelijks nog mannelijke leerkrachten op een basisschool staan. We weten dat er te veel bureaucratie is. Het vervelende is dat er weinig aan te doen is, zo lang we een nette democratie hebben.
We zijn gek op procedures. Overal zie je managers kwaliteitszorg, die anderen en processen controleren. Het is weer zo’n ‘beleidslaag’, die best nuttig werk doet, maar die ook vaak verlammend en vertragend werkt. Een goeie onderwijsdictator met alleen leerkrachten, zonder al die managementlagen, zou zo gek niet zijn. Maar omdat een verkeerde dictator een groot risico is, modderen we door in onze democratie.
