Reint Jan Renes is lector Crossmediale Communicatie in het Publieke Domein en blogt op deze plek maandelijks over zijn vakgebied.
Met een dikke kwast iets doorstrepen oogt concreet en stoer, maar is in het geval van discriminatie een loos gebaar. Discriminatie is te hardnekkig en te complex om zomaar weg te strepen. Het jaarlijks terugkerende Zwarte Pietendebat en de nationale discussie rondom de ‘Chinezengrap’ van Gordon toonden al aan dat het een lastig te beteugelen fenomeen is. Het is bij uitstek een ongetemd probleem waarbij ‘goed’ of ‘fout’ moeilijk is vast te stellen en waarbij een groot grijs gebied bestaat tussen ‘grappig’ en ‘kwetsend’. De onduidelijkheid over wat discriminatie precies is, roept dan ook de vraag op waar deze BN’ers precies een streep door zetten?
Daarnaast, hoe sympathiek ook, stemt het droevig om vrijwel alleen politiek correcte DWDD-gasten als Typhoon, Giel Beelen, Sylvana Simons, Margriet van der Linden en Ahmed Aboutaleb iets te zien doorstrepen. In hoeverre staan zij voor ons allemaal? Voor een breed draagvlak heb je iedereen nodig. Waarom zien we niet ook Gordon, Patty Brard en Geert Wilders de kwast hanteren? In je eentje een streep trekken heeft vaak weinig zin.
Het domesticeren van ongetemde problemen kan alleen via een open debat waar alle geluiden gehoord worden. Campagnes zoals deze zijn vooral symbolisch en gericht op de happy few die het gelijk aan hun kant voelen. In plaats van een genuanceerde campagne die een open gesprek stimuleert over een Nederland waarin we zorgzaam met elkaar samenleven, krijgen we eendimensionale spotjes die het debat op slot zetten en een onverschillige houding oproepen bij degenen die zich niet aangesproken voelen.
‘Ik zet er een streep door’.
‘Lekker doen joh.’
Campagnes die geforceerd iets willen afsluiten, bereiken juist het tegenovergestelde. Die polariseren waar verbinden het doel zou moeten zijn. Volgens mij is het dan ook een goed idee om met z’n allen een dikke streep door deze campagne te zetten.
