Ongeveer twee keer per maand organiseert Aorta ‘Architectuur in de Uithof’ een rondleiding over, jawel, De Uithof. In ongeveer 2,5 uur word je in groepen bijgespijkerd met kennis over de architectuur van dit stukje Utrecht.
‘Hebben jullie al enig idee?’, vraagt Andy verwijzend naar de plastic balken. De goedlachse jongen leidt ons vandaag rond over het kenniscentrum. Zelf heeft hij ook in De Uithof gestudeerd, maar had destijds, naar eigen zeggen, minder oog voor de gebouwen. Dat hij geen uitzondering is, blijkt uit de gemiddelde leeftijd van de groep geïnteresseerden: die ligt ongeveer om en nabij de vijftig.
‘De tour is inderdaad niet zo populair onder studenten. Dat komt waarschijnlijk omdat zij hier al elke dag komen en zich in hun vrije tijd niet in De Uithof willen verdiepen’, probeert Andy te verklaren.
‘Is het misschien om de rook tegen te houden?’ Een grijze man met sportief zeiljack krijgt een ingeving. Verbaasd geeft Andy hem gelijk. ‘Heel knap, ik was er zelf nooit op gekomen totdat ik het ergens las.’ De man haalt nonchalant zijn schouders op.
Inmiddels zijn we een paar verdiepingen en heel wat kennis verder. Zo zijn we te weten gekomen dat het Educatorium, ontworpen door het bureau van Rem Koolhaas, 150 bouwmaterialen bevat. Voor de opmerkelijkste vervolgen we onze tour naar buiten. Naar de brandtrap om precies te zijn. ‘Want zelfs daar is over nagedacht’, grijnst Andy. Als we goed kijken, zien we dat er een tennisnet als trapleuning fungeert. ‘Is dat dan niet levensgevaarlijk?’ reageert een van de vrouwen verschrikt. Andy stelt haar gerust en legt geduldig uit dat de leuning door verschillende veiligheidstesten is gegaan. Dat niet alles even praktisch en veilig is opgelost, zien we aan de glazen wand van het gebouw. Andy wijst ons op een barst in het raam. ‘Dit komt door de hitte van de verwarming, die kan dus nooit voluit branden, anders beschadigt de rest ook.’
Via het Educatorium, sukkelen we op een 50+ tempo richting de bibliotheek. De nieuwste aanwinst van De Uithof. Via de zogenaamde ‘loungebrug’ betreden we de grote zaal van de grootste Universiteitsbibliotheek van Europa. De groep valt stil. ‘Ja, dat heb ik ook nog steeds. Wanneer ik hier binnenloop, ben ik keer op keer weer onder de indruk van het gebouw’, merkt Andy op. Het grootste gedeelte van deze bibliotheek, die ontworpen is door Wiel Arets, bestaat uit depots waar meer dan 45 miljoen boeken liggen. ‘Daar kun je niet zomaar bij’, reageert onze gids wanneer iemand uit de groep dit feitje wil controleren.
Net als bij het Educatorium is hier ook een minder praktisch punt te vinden: de ramen hebben namelijk sensoren die reageren op zonlicht. Aan de hand van die sensoren zouden schermen het felle daglicht tegen moeten gaan. Tenminste, als ze optimaal zouden werken. Nu verduistert de ruimte vaak wanneer het niet nodig is en andersom.
Na een uur of twee rondgelopen te hebben eindigen we onze tocht in het Minnaertgebouw. Een grote binnenvijver bepaalt hier het binnenklimaat. Bij warmte zorgt het voor verkoeling en bij kou houdt het water de warmte vast. Daarnaast heeft het kabbelende water een rustige uitwerking. En dat lijkt de groep nodig te hebben. Moe van alle indrukken keert iedereen, na het zien van de sterrenzaal en de kantine in het gebouw, terug naar het Educatorium.
Jasmijn Masius
Meer info op: www.aorta.nu
