De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: boodschappen doen in de supermarkt en bellen met je vriendin. En wat vergeet je dan?
‘Hey schat, wat wilde je nou hebben van de supermarkt? Ik heb ontbijt, sap en avondeten. Was dat alles?’, vraag ik mijn vriendin aan de telefoon terwijl ik in de supermarkt sta.
‘Nee, het toiletpapier en de vuilniszakken zijn ook op. Had ik al gezegd. Oh en…’
Ondertussen sta ik mezelf te verliezen in de reuze mooie elektrische tandenborstels die in het schap staan opgesteld. ‘Ja neem ik mee, tot zo!’, reageer ik nog.
Ik loop richting het schap met de huishoudspullen en vraag me hardop af wat ik nou moest halen. De vuilniszakken en het toiletpapier heb ik inmiddels, maar er was nog iets. Ik weet het zeker en probeer hard na te denken, maar dat gaat zo lastig als je de beveiliger als een ware James Bond achter een winkeldief aan ziet glijden.
Na 10 minuten besef ik dat ik weer helemaal niet bezig ben met wat ik moet doen. Het lijkt soms zo simpel, boodschappen doen, maar voor mij is het een speeltuin waar allemaal super leuke, totaal niet belangrijke dingen gebeuren. Volgens mij heb ik alles. Ik reken af, kom spontaan een rol koekjes tegen in het mandje en word teruggeroepen omdat m’n pinpas nog in het apparaat zit.
Drie kwartier later dan gepland sta ik voor de deur. Er zouden vrienden komen en ik moest snel terug zijn. Dat is dus mislukt. Wat ook mislukt, is binnenkomen want m’n sleutels liggen nog binnen.
‘Ik moet ook altijd de deur voor je opendoen. Altijd.’
Klopt, moet ze ook, maar ik moet ook altijd de deur voor haar opendoen. Het is knap hoor, al je spullen continu kwijtraken in een studentenkamer, maar ons lukt dat. Altijd weer.
‘Schat, wat ben je nou vergeten?’
Het zweet loopt door m’n naad. Wat nu weer?
‘Ik zei het je nog aan de telefoon. Condooms. Lul. Met je ADHD.’
