De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: over Temptation Island, een lekkere pizza of toch iets anders.
‘Oooh… Hmm… Ja… ja… DIT IS LEKKER!’
Je zou denken: die Willem ziet een pizza in de bonus en dit is hoe zijn enthousiasme zou klinken. Helaas moet ik je uit deze droom helpen. Ik zit namelijk lekker op m’n bankje en verbaas me over de intriges op mijn televisie. Temptation Island, een programma waar stelletjes van elkaar gescheiden worden om hun relatie te testen met een berg gehaaide verleiders. Een groot feest om naar te kijken, vind ik stiekem.
‘Man, dit doe je zo goed. Wow!’
Ik dacht eerst dat het in de serie hoorde, maar de stem komt me bekender voor dan die van de mensen op tv.
‘NEE. DIT IS NIET LEKKER, ANDERSOM!’
Ik zet het geluid van mijn televisie iets harder.
Als je op kamers woont deel je lief, leed en nog wel meer dingen met je huisgenoten. Je leert dingen accepteren, zoals die alsmaar groeiende stapel vaat in de keuken. Je leert schoonmaken, zodat niemand jou kan afrekenen op het modderspoor wat je onder je voeten hebt meegenomen door de gang. En bovenal leer je de aanwezigheid van anderen waarderen en ook hun geluiden. Want studentenhuizen zijn vaak niet de meest geluidsdichte plekken. De keren dat ik mijn huisgenoot naar de televisie heb horen schreeuwen omdat FC Utrecht weer een tegengoal kreeg, zijn niet meer op twee handen te tellen.
‘JA! NEE! JA! JA! AAAH!’
Ik zet het geluid van mijn televisie nog iets harder.
Op het eiland gaat de eerste relatie kapot. Man, wat zit ik te genieten. En het zou mijn reputatie schaden als iemand erachter komt dat ik hier zo lekker op ga op m’n donderdagavond. Dat ik als serieuze student Journalistiek hier zit te juichen om zo’n ranzig programma.
‘JAAAAA! HMMMM! JAAAAA!’, juicht ook mijn buurvrouw.
En dan begint de outro van het programma: ‘Volgende week in Temptation Island…’
In de kamer naast mij is het ook stil. Ik ben benieuwd of de buurvrouw en haar verleider er volgende week ook weer bij zijn.
