‘De huisarts belde’, zei mijn vader, met een stem waarin de ouderdom nu echt begon door te klinken. ‘Of ik me wil laten vaccineren.’ Ik keek naar de klok naast de open haard die elk half uur met een luide belslag van zich liet horen. Soms was ik een middag bij mijn vader op bezoek en was het geluid van de klok het enige geluid in huis, naast dat van de brievenbus, die klepperde omdat de krant werd bezorgd.
‘En wat heb je gezegd pap?’
‘Het liefst zo snel mogelijk.’
Ik begrijp dat wel. Elke keer als ik mijn vader bel en vraag hoe het daar is, zegt hij: ‘Rustig.’ Ik denk dan: hij is eenzaam. Corona eist haar tol.
Mijn vader ontvangt graag bezoek, maar nu even niet. Mijn vader gaat graag met zijn sportmaatjes hardlopen, maar nu even niet. Voor mijn vader is boodschappen doen een uitje, maar dat voelt met zo’n mondkapje op toch anders.
Jongeren horen hun leven op te bouwen en dat lukt niet. Dat is triest. Maar net zo triest is het feit dat ouderen op hun beurt graag terugvallen op hetgeen ze hebben opgebouwd, maar dat niet kunnen.
Vandaag kreeg ik een mail van een student. Even een vraag over mijn multimediale productie. Mijn onderwerp is eenzaamheid onder ouderen, die groeit door corona. Ik wil de eenzaamheid van mijn hoofdpersoon in kaart brengen en zijn dag invoelbaar maken. Het verhaal verdeel ik in scenes. Elke scene bevat iets wat hij doet op een dag, is dat goed? Zoals ontbijten, een rondje lopen etc. Wat vind je?
Bijna wilde ik zeggen: ‘Ga eens bij mijn vader langs.’ Maar ik deed het niet. Wat ik wel zei: ‘Wat mooi dat je dit onderwerp hebt gekozen.’ En dat meende ik. Het maakte me blij, dat iemand uit ‘die ene groep’ zich wilde verdiepen in iemand uit ‘die andere groep’.
Ook zei ik: ‘Laat vooral zien hoe die stilte voelt. De klok die slaat, de brievenbus die kleppert. Want soms bevestigen juist die geluiden hoe hard de stilte heeft toegeslagen.’
