‘Marley, Hunter, Lady, Bailey en Bamse. Alleen Coco heeft zich voor vandaag afgemeld,’ zegt de grijsharige Bep op deze koude eerste maandag van maart. Bep is hondeninstructrice en ik ben voor het eerst van mijn leven aanwezig bij een puppycursus.
Net als ontelbare andere Nederlanders zijn mijn ouders vorig jaar gezwicht: ze kochten een puppy. De zwarte schat is zowel Friese Stabij als Labrador. Na een ellenlange discussie kwamen we met mijn broers uit op de Noorse naam Bamse, wat beertje betekent. Mijn vriend liet kort daarop weten dat ‘bamsen’ schijten betekent, althans in shows van Rundfunk. Na enige twijfel van mijn moeders kant, die de reacties al helemaal voor zich zag wanneer ze keihard ‘Bamse!’ over het strand zou roepen, zijn we toch bij de naam gebleven. We haalden haar op in Friesland en broertje Daan sliep de eerste nachten beneden om de wacht te houden.
Op de bankjes verspreid over het terrein van de kinderboerderij zitten de hondeneigenaren met hun hond. Zestigplussers Bep en Jan werken al veertig jaar met honden en doen de commando’s voor met hun stokoude herdershond Snuf.
‘Snuf, sta!’ zegt Bep, matchend met Jan in een boswachtersgroene Hondensport-jas. Traag opent Snuf zijn ogen. Een lichte beweging in een poot volgt, waarna de kolossale massa grijs haar – vergelijkbaar met Beps warrige coupe – zich in ruim tien seconden tot een staande positie werkt. ‘Vandaag oefenen we het commando “aan de voet”,’ vertelt Bep. ‘Snuf, aan de voet!’ Stapje voor stapje sleept Snuf zich voort tot waar Bep staat. Hij sjokt log om Beps voeten en gaat zitten. ‘Braaf, Snuf,’ en ze geeft hem een hondensnoepje. Snuf gaat weer liggen.
Dan zijn de chihuahua Bailey, de zwarte jachthond Marley, de Duitse herder Hunter en Bamse aan de beurt. Van Bep moeten ze om de pionnen lopen terwijl de baasjes ‘Volg’ zeggen. Het lijkt goed te gaan. Maar Hunter zet veel grotere stappen dan Bailey – die pootjes zo dun als luciferstokjes heeft – en komt steeds dichterbij. Hij begint te smakken en verplaatst zijn kop steeds dichter bij de grond, ter hoogte van de chihuahua. Zo’n sappig worstenhondje op luciferstokjes, daar heeft Hunter wel trek in.
Maar Bep ziet het aankomen en roept ‘sta!’ De honden bevriezen, behalve Bailey, die alle kanten op trippelt terwijl haar baasje in lange bruine teddycoat haar tevergeefs aan haar halsband weer op haar plek probeert te zetten. Het commando ‘aan de voet’ wordt gegeven. Wanneer pap dit tegen Bamse zegt, gaat Bamse liggen. Mam en ik gniffelen vanaf het bankje. Ook bij de andere honden gaat het moeizaam. Hunter kijkt vooral naar Bailey. Bailey heeft nog steeds niet door dat er getraind wordt. En het baasje van Marley – een vrouw met zwarte krullen – weet het verschil tussen links en rechts niet, dus stuurt haar snuggere hond keer op keer de verkeerde kant op.
Het duurt even, maar na een paar rondes hebben alle honden en hun baasjes door hoe ‘aan de voet’ moet. De honden krijgen snoepjes en Jan legt nogmaals uit dat ‘communicatie’ het allerbelangrijkste is. De les is voorbij en volgende week zullen ‘de puntjes op de i’ worden gezet. Ik heb me kostelijk vermaakt en hoop stiekem dat Bamse het allemaal nooit gaat leren. Dan mag ik naar puppycursus blíjven gaan.
Ook interessant: Verkiezingsvideo: Dit is waarom student Emma op D66 stemt
