Van de Grote Prijs van Drenthe via de TMF-awards naar
Noorderslag, Lowlands én een nieuwe cd. Waar de meeste bands na drie jaar nog steeds genoegen moeten nemen met een optreden op de plaatselijke braderie, zit The Girls sinds haar ontstaan in een permanente stroomversnelling. ‘Ik heb nooit hoeven uitleggen waarom ik in een band zit’, vertelt zanger/frontman en Utrechtse student Robin Kemper (21).
Zelf omschrijft hij het hebben van een normale ambitie als grootste drijfveer. ‘Wij halen nergens ons neus voor op. Grijpen elke gelegenheid aan om op te treden. Maar, volgens mij heeft elk beginnend bandje deze instelling. Ik denk niet dat wij fanatieker zijn dan de onbekende bands die wij bijvoorbeeld in de oefenruimte tegenkomen.’
Ze hebben dan ook in alle uithoeken gespeeld. Maar vooral veel op bandcompetities. Daar komt uiteindelijk de Grote Prijs van Drenthe uit. ‘Dat klinkt groter dan het is hoor’, relativeert Robin direct. ‘Achteraf gezien waren wij misschien niet eens de beste band, maar we vielen met onze luisterliedjes over de liefde tussen al het gitaargeram gewoon enorm op.’ Kort daarna staan ze in het voorprogramma van Razorlight en dient de TMF-kweekvijver zich aan. ‘We zijn gewoon vaak op het goede moment op de goede plek.’
En dan sta je ineens op Lowlands… Hoe kan dit zo?
‘We zijn gevraagd, haha. Dat klinkt wel stoer he? Onze boeker heeft het geregeld. Zo gaat dat vaak. Dat een boekingskantoor een rits bandjes aanbiedt. Met het oog op de release-datum van onze cd, was het allemaal heel goed getimed. En kom op: het is Lowlands, daar gaan we ieder jaar zelf naartoe, dat maakt wel even grote impact. Het is zo gek om ’s morgens op te staan en te denken: ‘Zo vandaag speel ik op Lowlands’. Kwamen we vrijdag op een uitgestorven, nog schoon terrein aan.
Hoe ging het optreden?
‘Er kwam veel publiek op af. Niet alleen meisjes hoor. Ik zag ook wat stoere jongens met een The Girls-shirt aan. Van tevoren waren we natuurlijk heel zenuwachtig. Voor onze gitarist was het bijvoorbeeld nog maar het vijfde optreden met onze band. Het optreden zelf ging heel goed al kregen we op 3voor12 een vernietigende recensie. Maar ach, voor ons was het goed gegaan en het publiek ging uit zijn dak.’
Hoe hard komt zo’n zure recensie dan aan?
‘Dat is niet leuk. Maar ach, we zijn het inmiddels wel gewend. We staan net zo goed op de TMF-awards als op Lowlands. En dat is kennelijk bij muziekcritici heel moeilijk te verkroppen. Voor hen zijn we te commercieel terwijl ik het idee heb dat we soms voor het TMF publiek weer te hard zijn. Soms ben ik wel eens bang hoor, dat we tussen wal en schip vallen.’
Moeten jullie dan geen keuze maken?
‘Nee, juist niet vind ik. Het feit dat het voor ons zo moeilijk is om een gemêleerd publiek te bereiken zegt al genoeg. In Nederland is het kennelijk niet mogelijk om voor een breed publiek te spelen. The Girls wil juist wel díe band zijn. Die band, die er recht door heen te gaat. Dat we zowel de commercie als de popsnobs aanspreken. Op de TMF-awards staan én op Lowlands.’
Sinds het ontstaan, drie jaar geleden, zijn jullie constant in een stijgende lijn gegaan. Waar zie jij The Girls over drie jaar?
‘We maken tijdloze muziek, zijn absoluut geen hippe band, dus ik heb sowieso alle vertrouwen in onze houdbaarheidsdatum. Over drie jaar zou ik het aller aller liefst, en dit klinkt misschien een beetje gek, in Duitsland willen doorbreken. Dat we een beetje bekend in Nederland zijn, maar wereldberoemd bij de buren. Waarom? Omdat er in Duitsland een heel grote markt is en omdat ik hier dan gewoon anoniem over straat kan.’
Jullie cd heet We make love not songs. Wees eens eerlijk, wat doe jij liever?
‘Als ik moet kiezen dan kies ik voor liedjes maken.’
Jij schrijft de teksten, heb jij zo’n turbulent liefdesleven?
‘Nee, de meeste liedjes, zo’n tachtig procent, zijn niet autobiografisch. Ik vind het juist wel prettig als een tekst niet persoonlijk is. Ik ben erg geïnteresseerd in een jongerencultuur. Daar haal ik inspiratie uit. Het onzekere, de eerste verliefdheid. Dat soort onderwerpen. Geweldig toch? Als het niks met de band wordt, zou ik het liefst iets met jongerencultuur willen doen.’
Vandaar dat je Algemene Sociale Wetenschappen studeert?
‘Ja, al staat de studie nu even op een laag pitje. Het is lastig te combineren. Vorig jaar had ik al heel wat moeten missen, maar ik ben bang dat het vanaf nu alleen maar drukker wordt.’
De aanbiedingen stromen binnen?
‘Qua optredens gaat het goed. Maar we zijn nog niet zo groot dat we een uitgebreide clubtour kunnen houden. We zitten nu in zo’n positie dat het nog alle kanten op kan gaan. Van ‘bandje met potentie’ naar de eerste divisie. Ik heb goede hoop dat er wel een plekje voor ons is. Eerst maar even afwachten hoe de nieuwe single het gaat doen (Wild at heart red.)’
Wat is het grootste misverstand dat er over jullie bestaat?
‘We worden door de pers vaak als Meppeler band afgeschilderd. Dat klopt maar half. Alleen Bas (de bassist) en ik komen daar vandaan. Bovendien woon ik sinds ons ontstaan al in Utrecht. En onze gitarist komt zelfs uit Veldhoven, dat is helemaal uit de richting. Maar ach, ik kan me er niet aan storen hoor. Ik snap wel waarom mensen dat graag zeggen. Meppeler band, dat klinkt best suf. En dat is juist wel grappig. We hebben niet echt een imago, geloof ik. Al zijn we wel een keer voor drugsband uitgemaakt toen we in het voorprogramma van Krezip stonden. Dat is natuurlijk niet waar.’
Geen vuige drugsverhalen dus. Iets anders rock and rolls meegemaakt?
‘Het aller vreemdste optreden was op Vlieland. We stonden daar samen met het Japanse Electric EEL Shock op zo’n zuip camping. Dat was een bizarre situatie want sowieso is de combinatie The Girls en Electric EEL Shock al heel gek: zij zijn zo’n obscure band terwijl best soft zijn. En dan worden we uitgerekend op Vlieland samen geprogrammeerd. Op een gegeven moment stond de zanger van EES zijn gitaar te berijden op het podium. Die situatie was zo gek. Zo surrealistisch. Je had er misschien bij moeten zijn.’
Meer The Girls op:
