Renée Burger studeert Journalistiek aan de HU en bevraagt elke twee weken voor Trajectum een nieuwe docent.
Maran (28) is een spontane en erg enthousiaste HU docent fysiotherapie. Ze zegt graag verder vooruit te willen in het leven. ‘Soms té snel, en dat is dan ook gelijk mijn valkuil: koppigheid en ongeduldig zijn.’ Ze is haar hele leven al dol op winkelen, afspreken met haar zusje en sporten. ‘Aan dat laatste ben ik wegens het weer en allerlei andere smoesjes nog niet toegekomen’, vertelt ze met een grijns op haar gezicht.
Wat wilde je vroeger worden?
‘Eigenlijk wilde ik nooit iets met fysiotherapie. Ik keek vroeger altijd veel CSI-films. Hierdoor wilde ik forensisch onderzoek gaan studeren. De toelatingseisen hiervoor waren alleen erg streng en ik wist van mezelf dat ik geen scholier was die alleen maar hoge cijfers haalde. Ik was realistisch en vertelde mezelf dat ik waarschijnlijk toch niet ingeloot zou worden.’
Hoe ben je dan bij fysiotherapie uitgekomen?
‘Op de middelbare school had je altijd van die beroepenavonden waar je dan als leerling verplicht naartoe ging. Je moest dan altijd een top drie van beroepen opschrijven. En, wat doe je dan? Dezelfde beroepen opschrijven als je vriendinnetjes! Per toeval stond er op mijn blaadje dus fysiotherapie. Tijdens de beroepenavond van fysiotherapie herkende ik dat stukje analyseren en onderzoeken van forensisch onderzoek. In de fysiotherapie onderzoek je natuurlijk waar klachten vandaan komen en hoe je ze oplost. Na de beroepenavond ben ik me meer gaan verdiepen en kwam ik erachter dat ik het vak zó leuk vond dat ik het ben gaan studeren in Heerlen.’
Waarom ben je dan een docent geworden?
‘Nadat ik een master bewegingswetenschappen had gedaan, dacht ik: wat nu? In de herstelzorg bij dat revalidatiecentrum waar ik na mijn stage nog mocht blijven hangen, hadden we een klein team. Ze hadden te weinig budget om mij te laten doen wat ik wilde doen, namelijk, onderzoek doen. In het revalidatiecentrum deed ik altijd stagebegeleiding. Toevallig zag ik een vacature voor lesgeven bij de HU. Ik vroeg me af: past dit wel bij me? Maar ik wilde toch solliciteren. Alsof ze mij gaan aannemen, dacht ik. Ik heb helemaal geen ervaring met het onderwijs, maar ben uiteindelijk toch aangenomen.’
Hoe was het om voor de eerste keer voor een klas te staan?
‘Ik vond het zó spannend. Echt! Ik wilde tijdens de les alleen maar bij mijn planning blijven en mocht niet afwijken. Alleen al als één van de studenten iets deed wat niet in mijn planning stond, kon ik al heel zenuwachtig en gestrest worden. De hele les was ik alert en streng omdat ik het heel goed wilde doen. Gelukkig is dat uiteindelijk wel ontdooid en vind ik het nu helemaal niet meer eng. Ik vind het geweldig om voor de klas te staan. Samen met de energieke studenten sparren over onderwerpen en kennis delen, geeft mij veel energie.’
Wat is het grote verschil tussen de HU en de school waar jij bent afgestudeerd?
‘Zelf heb ik een Marokkaanse afkomst en op de school waar ik vroeger zat, was er binnen mijn opleiding niet eens één persoon die gekleurd was. Dat heeft soms wel voor minder prettige situaties gezorgd. Veel mensen zeggen dat het niet zo is, maar ik heb vroeger écht dubbelhard moeten werken dan iemand die geen kleur had. Om deze reden zou ik nu graag in een divers team willen zitten. Ik weet dat de HU nog diverser kan worden, maar toch denk ik dat de HU hierin vergeleken met andere scholen wel vooroploopt.’
Waarom geef jij les?
‘Omdat ik mijn liefde voor het vak wil delen met alle studenten.’
Maran is een fictieve naam. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
