Linda Basalyouss studeert Journalistiek aan de HU. Voor Trajectum interviewt ze studenten over hun beleving van de HU.
Sara Baciu is op haar 19e naar Nederland gekomen vanuit Roemenië voor haar opleiding op de HU. Ze volgt International Business en voelt zich hier thuis. Om zich te ontwikkelen, wilde ze een keer uit haar comfortzone stappen. Dat deed ze door in het buitenland te gaan studeren.
‘Ik kom uit Roemenië, uit de stad Constanta aan de Zwarte Zee. Daar woonde ik 19 jaar met mijn ouders en soms met mijn opa en oma. Het was een fijne stad, maar ik verveelde me. Dat ik het land verliet was voornamelijk vanwege het onderwijssysteem.’
‘Op de basisschool was ik een professionele zwemster, maar toen ik naar de middelbare school ging, had ik daar geen tijd meer voor. Nu zijn reizen en fashion mijn hobby’s. Ook ben ik dol op nieuwe talen. Zo kan ik een beetje Spaans, Frans en Russisch schrijven, lezen en begrijpen, maar ik ben niet in staat om een heel gesprek te voeren.’
Wat is een gewoonte die je hebt meegekregen sinds jongs af aan?
‘Ik kom uit een normale familie en kreeg best veel aandacht. Mijn ouders geven me alles wat ik nodig heb voor een goed leven. Ik vraag niet veel en zeker geen dure dingen. Ik moet werken voor mijn spullen en doelen. Maar mijn ouders betalen nu nog mijn beurs om in het buitenland te studeren, maar daar wil ik graag van af. Ik hoop dat ik een baan kan vinden en dan zelf zal kunnen betalen. Ik ben blij dat ik deze houding van ze heb meegekregen.’
Waarom heb je gekozen om naar Nederland te komen?
‘Het onderwijssysteem in Roemenië is vooral gebaseerd op theorie en ik heb daar een hekel aan. Ik wilde graag studeren in een land waar er balans is tussen theorie en praktijk. Vier jaar geleden koos ik voor Nederland, omdat ik hier vier jaar geleden was met wat vrienden in mijn vakantie. Amsterdam stond op mijn bucketlist, vanwege het onderwijs en de multiculturele stad.’
Waarom koos je voor de HU?
‘Ik had me aangemeld voor vijf scholen in Nederland en had verschillende gesprekken gehad. De HU gaf me als enige de kans mijn studie te kunnen afmaken in drie jaar in plaats van vier.’
Toen ik hier voor het eerst kwam vond ik Heidelberglaan 15 mooi, vanwege de architectuur. Bijvoorbeeld hoe de trappen kriskras zijn gebouwd. Zo multicultureel als hier heb ik het nooit gezien. De organisatie hier is interactief en dat is wat studenten leuk vinden. In Roemenië heb je dat totaal niet.’
Vind je dat studenten op de HU meer geluk hebben met het onderwijssysteem?
‘Wat ik vooral merk onder studenten, is dat zij die uit het buitenland komen om te studeren in Nederland meer gemotiveerd zijn voor hun opleiding dan dat ze waren in hun eigen land. Ook hun interesse is veel breder, ze zijn ook meer betrokken in de lessen of andere evenementen die de HU organiseert. Mijn oude vrienden uit Roemenië zijn helemaal niet gemotiveerd om te studeren. Zij doen het omdat het moet. Hier vinden studenten het daadwerkelijk interessant. De werkdruk in Roemenië ligt ook veel te hoog, je hebt amper vrije tijd. Aan de HU kun je dat goed combineren.’
Merk je dat je je hier ontwikkelt?
‘Jazeker, Ik had eerst geen idee van business of van de Engelse termen die ze gebruiken in het bedrijfsleven. Ik voelde me daar onzeker over in het begin. Maar het is een kwestie van doorzetten en gewoon doen. Hier in Nederland zijn zoveel kansen en is het zoveel makkelijker je doelen te kunnen behalen. Stage lopen is heel handig als ik ergens wil solliciteren en ervaring nodig heb.
Nederland is ook heel duurzaam met veel kansen op dat gebied. Ik zou graag Nederlands willen spreken maar vind het lastig. Ook zou ik hier carrière willen maken op gebied van duurzaamheid. Hoe precies, weet ik nog niet.’
Hoe vind je de docenten?
‘Hier willen docenten de beste versie uit me halen en motiveren je tot meer mogelijkheden. Sommigen zijn streng en verwachten veel van je. Volgens hen moet je al je huiswerk af hebben en is de aanwezigheid essentieel. Maar dat doen ze om ervoor te zorgen dat je goed slaagt in je tentamens en ze hebben gelijk.
Ik heb goeie banden met ze opgebouwd, waardoor ik tijdens het leren in mijn achterhoofd hou dat ik ze trots wil maken. Een van hen komt uit Afrika, uit een land waar school niet zoveel kansen geeft om door te groeien. Toch heeft zij het zover kunnen brengen om zelfs in Nederland les te geven. Dat is heel erg inspirerend.’
