Het zijn de laatste dagen van mijn verblijf in Bolivia. Ik heb in korte tijd heel wat gereisd, per taxi, per colectivo, microbus, touringcar, vliegtuig, motor niet te vergeten (auw!). Steeds weer op andere hotelkamers vertoefd, variërend van shabby tot prachtig viersterren. Veel mensen gesproken, professionals die zich met toerisme bezighouden, Bolivianen die ik onderweg ontmoette, personeel in de hotels en restaurants, en een handjevol toeristen. Inderdaad, in deze regio’s en in deze tijd is het toerisme uiterst beperkt.
Ik maak een busreis van Santa Cruz naar het zuiden, naar Tarija, niet ver van de Argentijnse grens. Het is een reis van officieel 18 uur, dat kennen we al, tel daar maar weer wat uren bij.
De bus draait bochten over een onverharde weg door een spectaculair landschap van bergen, dalen, afgronden en kloven. We rijden voor een groot deel door de nacht. Ik heb de eerste stoel links bij het raam, half boven de chauffeur, en kan zijn manoeuvreerwerk lijfelijk meevoelen. Bij het loket vroeg de vrouw me nog: “Zenuwachtig type? Dan kunt u beter die plaats niet nemen. Maar anders heeft u daar echt een fantastisch uitzicht!” En natuurlijk laat ik me dan niet kennen.
Af en toe halen we een (haarspeld)bocht niet in één keer, en moet de chauffeur, terwijl we met de voorkant van de bus al boven de afgrond hangen, in zijn achteruit omhoog, om de bocht opnieuw te kunnen inzetten. Dat zijn wel de momenten dat ik peultjes zweet en me afvraag hoe bedreven ze hier zijn in de hellingproef. Volgens mij leren ze dat handwerk tegenwoordig niet meer zoals wij vroeger. Maar het gaat goed.
Twee uur voor aankomst moeten we uitstappen en langs een gevaarlijk stuk lopen, terwijl de bus even zonder passagiers zijn weg zoekt. De reden is duidelijk: zo’n twintig meter lager staat een volkomen vernielde bus, die hier gisteren naar beneden is getuimeld, met als gevolg een dode en een groot aantal gewonden. Nog een geluk dat de afgrond hier niet dieper was.
Het gemis van thuis wordt langzamerhand wat groter. Ze vieren met z’n allen Sinterklaas, mijn lief, mijn vier kinderen, hun aanhang. En ik ben er niet bij. Dat steekt wel. Maar dat is de tol, die ik betaal voor het kunnen reizen hier, voor alle prachtige ervaringen die ik hier opdoe. Gelukkig komt mijn lief ook naar dit continent en zie ik hem over een paar dagen
Ik zit op mijn laatste stek hier, in Tarija, en ga op de fiets een aantal wijnhuizen bezoeken, waarom de streek hier zo bekend is. Morgen maak ik mijn laatste busreis, van 25 uur, maar dan gelukkig over rechtere en verharde wegen, naar mijn lief in Buenos Aires. Dan zit mijn werk er hier op en zal ik alle verzamelde informatie, aantekeningen en foto’s bewaren tot terugkomst om er vervolgens een mooie reisgids van in elkaar proberen te zetten. Uiteraard is er al een deel van geschreven, na mijn eerste reis afgelopen januari.
In Argentinië gaat mijn reis verder, met ons tweeën, door Patagonië. Maar dat laat ik verder liever privé.
